Η ιστορία του «Δρομέα» που δίχασε την Αθήνα, κατέληξε στα σκουπίδια και ξαναφτιάχτηκε από την αρχή

Οι περισ­σό­τε­ροι γνω­ρί­ζουν τον «Δρο­μέα» ως το εντυ­πω­σια­κό γλυ­πτό που μοιά­ζει να ακο­λου­θεί την αει­κί­νη­τη Αθή­να, τοπο­θε­τη­μέ­νο στην πλα­τεία της Μεγά­λης του Γένους Σχο­λής, μπρο­στά στο ξενο­δο­χείο Hilton.

Τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες, ο «Δρο­μέ­ας» βρέ­θη­κε στο προ­σκή­νιο μετά την απο­κά­λυ­ψη του δημιουρ­γού του, του γλύ­πτη Κωστα Βαρώ­τσου, ότι υπήρ­ξε πρό­τα­ση από την υπουρ­γό Πολι­τι­σμού Μυρ­σί­νη Ζορ­μπά να μετα­φερ­θεί το γλυ­πτό στα Σκό­πια. Τον καλ­λι­τέ­χνη διέ­ψευ­σε η κα Ζορ­μπά, λέγο­ντας από την πλευ­ρά της πως δεν έχει γίνει καμία πρό­τα­ση για μετα­φο­ρά του και πως ούτως ή άλλως το έργο ανή­κει στον δήμο Αθηναίων.

Αυτό που πολ­λοί ίσως δεν γνω­ρί­ζουν- ή δεν θυμού­νται- είναι πως ο «Δρο­μέ­ας» δεν βρι­σκό­ταν πάντα στο σταυ­ρο­δρό­μι όπου βρί­σκε­ται σήμε­ρα. Αρχι­κά, όπως είχε πει ο ίδιος ο δημιουρ­γός του στο newsbeast.gr, είχε τοπο­θε­τη­θεί στην Ομό­νοια, στο πλαί­σιο της προ­σω­ρι­νής παρα­χώ­ρη­σης μιας θέσης στην πλα­τεία σε διά­φο­ρους καλ­λι­τέ­χνες, για την έκθε­ση των δημιουρ­γιών τους.

Ήταν το 1988, την επο­χή της δημαρ­χί­ας του Μιλ­τιά­δη Έβερτ, με αντι­δή­μαρ­χο τον Σταύ­ρο Ξαρ­χά­κο. «Θα έλε­γα ότι η συγκε­κρι­μέ­νη χρο­νι­κή περί­ο­δος υπήρ­ξε μία τυχε­ρή στιγ­μή για την Αθή­να. Ο σχε­δια­σμός του Έβερτ ως δημάρ­χου και του Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου, ο οποί­ος ήταν αντι­δή­μαρ­χος Πολι­τι­σμού, δημιούρ­γη­σε μία εκρη­κτι­κή κατά­στα­ση για την τέχνη και για την πόλη» είχε πει σε συνέ­ντευ­ξή του στο newsbeast.gr ο Κώστας Βαρώτσος.

Όταν το προ­βλε­πό­με­νο διά­στη­μα παρα­μο­νής του «Δρο­μέα» στην Ομό­νοια ολο­κλη­ρώ­θη­κε, η Μελί­να Μερ­κού­ρη, που ήταν τότε υπουρ­γός Πολι­τι­σμού, είχε πει στον Έβερτ: «Μ’ αρέ­σει αυτό το έργο! Πρέ­πει να το κρατήσουμε».

Ο τότε δήμαρ­χος της Αθή­νας ζήτη­σε από τον Κώστα Βαρώ­τσο να παρα­μεί­νει το έργο στην Ομό­νοια. Όμως, λόγω του προ­σω­ρι­νού του χαρα­κτή­ρα, δεν είχε γίνει σωστή στα­τι­κή μελέ­τη. Έτσι ο γλύ­πτης τοπο­θέ­τη­σε υπο­στυ­λώ­μα­τα και ενί­σχυ­σε το γλυπτό.

Όταν το γλυπτό διαλύθηκε και…πετάχτηκε στα σκουπίδια

Το 1993, την επο­χή που γίνο­νταν τα έργα για το μετρό, χρειά­στη­κε να σκα­φτεί και το σημείο πάνω στο οποίο στε­κό­ταν ο αγέ­ρω­χος «Δρο­μέ­ας». Το έργο δεν ήταν όμως φτιαγ­μέ­νο για να μετα­φερ­θεί. Έτσι γκρε­μί­στη­κε και φτιά­χτη­κε από την αρχή, το 1994, στο σημείο όπου βρί­σκε­ται σήμε­ρα. «Έτσι έγι­νε. Το άγαλ­μα όντως κατα­στρά­φη­κε εντε­λώς. Πετά­χτη­κε στα σκου­πί­δια. Δεν γινό­ταν να μετα­φερ­θεί» είχε πει ο κ. Βαρώτσος.

Το όνομα

Εκτός από τη δια­φο­ρε­τι­κή τοπο­θε­σία, το έργο επρό­κει­το να έχει και δια­φο­ρε­τι­κό όνο­μα. Ο Κώστας Βαρώ­τσος το είχε ονο­μά­σει «Ο ξένος». «Αυτό που είχα στο μυα­λό μου ήταν η ιδέα του περα­στι­κού» είχε πει στο newsbeast.gr. Η Ομό­νοια ήταν πάντα μία αφε­τη­ρία. Όλοι οι επαρ­χιώ­τες και όλοι οι ξένοι έρχο­νταν και έρχο­νται στην Ομό­νοια. Αυτό που με ενδιέ­φε­ρε ήταν η φιγού­ρα του ανθρώ­που που βρί­σκε­ται σε διαρ­κή κίνη­ση. Ένας ξένος που μόλις τον συνα­ντάς, τον ρωτάς: “Πότε ήρθες;” και αμέ­σως μετά ρωτάς: “Πότε φεύ­γεις;”. Αυτός ο άνθρω­πος εξε­λί­χθη­κε στη συνέ­χεια σε Δρο­μέα. Η υπό­θε­ση του Δρο­μέα ήταν κάτι που άλλα­ζε στα­δια­κά την εικό­να της πόλης, η οποία άρχι­σε να απο­κτά σημείο αναφοράς».

Αντιδράσεις

Το γλυ­πτό είχε διχά­σει την Αθή­να, προ­κα­λώ­ντας αντί­θε­τες και σε κάθε περί­πτω­ση πολύ έντο­νες αντιδράσεις.

«Μόλις στή­σα­με το έργο στη Ομό­νοια κάποιοι υπέ­στη­σαν ένα είδος πολι­τι­σμι­κού σοκ. Ξαφ­νι­κά η Αθή­να χωρί­στη­κε στα δύο. Οι μισοί το αγά­πη­σαν και οι άλλοι μισοί το μίση­σαν. Και ακο­λού­θη­σαν διά­φο­ρα περι­στα­τι­κά. Ήταν σαν να είχα πετά­ξει μία πέτρα στο νερό, η οποία προ­κά­λε­σε δαχτυ­λί­δια στην επι­φά­νεια. Έτσι κι ο Δρο­μέ­ας. Έκα­νε δαχτυ­λί­δια μέσα στην πόλη» είχε αφη­γη­θεί ο Βαρώ­τσος. «Η πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κή αντί­δρα­ση ήταν η επί­θε­ση που δέχτη­κα τότε από το σύστη­μα της τέχνης. Κανείς δεν μπο­ρού­σε να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σει αυτό το έργο. Δεν ήταν έργο που ανή­κε σε ένα κίνη­μα ή μία νοο­τρο­πία. Ήταν πρω­το­γε­νές. Οι συνά­δελ­φοί μου δεν ήξε­ραν: ήταν καλό ή κακό αυτό που έβλε­παν; Από την άλλη πλευ­ρά ο κόσμος το απο­κω­δι­κο­ποί­η­σε και το δέχτη­κε αμέ­σως. Οι περισ­σό­τε­ροι το λάτρε­ψαν. Το πιο αστείο ήταν ότι εμφα­νί­στη­καν λίβε­λοι από διά­φο­ρους κρι­τι­κούς τέχνης ή συνα­δέλ­φους, οι οποί­οι μου επι­τέ­θη­καν. Δέχτη­κα φοβε­ρές επι­θέ­σεις! Εγώ ωστό­σο δεν απά­ντη­σα ποτέ σε όλα αυτά. Είχα παγώ­σει με αυτά που έβλε­πα και ήμουν και μικρός. Μόλις 32 χρο­νών τότε… Αντι­θέ­τως σε όλες αυτές της κατη­γο­ρί­ες των ανθρώ­πων της τέχνης ενα­ντί­ον μου, απα­ντού­σαν οι πολίτες».

Πηγή www.newsbeast.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -