Το Μαξίμου τρέχει να προστατεύσει τον υπάλληλό του

Φαί­νε­ται πως η συστη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια που κάνα­με να απο­δο­μή­σου­με το τρο­με­ρό αφή­γη­μα (σε μεγά­λο βαθ­μό ανα­κυ­κλώ­νο­ντας ήδη γνω­στά, άσχε­τα στοι­χεία) του Κώστα Βαξε­βά­νη ενό­χλη­σε το Μέγα­ρο Μαξί­μου, πιθα­νώς για­τί είχε επεν­δύ­σει πολι­τι­κά και επι­κοι­νω­νια­κά σε αυτό.

Βλέ­πε­τε, όταν οι δημο­σκο­πή­σεις δεν πάνε καλά και οι πολί­τες δεν πεί­θο­νται, τότε ανα­κα­λύ­πτο­νται οι «εχθροί».

Μόνο που στην προ­σπά­θειά του να απα­ντή­σει το Μέγα­ρο Μαξί­μου –και έτσι να υπε­ρα­σπι­στεί τον περί­που υπάλ­λη­λό του Κώστα Βαξε­βά­νη– ξεπέ­ρα­σε κάθε όριο.

Για­τί με κάποια πράγ­μα­τα δεν παίζουμε.

Το γρα­φείο τύπου του πρω­θυ­πουρ­γού, τμή­μα της γενι­κής γραμ­μα­τεί­ας του πρω­θυ­πουρ­γού δεν είναι τρολ του ΣΥΡΙΖΑ που σχο­λιά­ζει υπό καθε­στώς ανω­νυ­μί­ας στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύωσης.

Η γενι­κή γραμ­μα­τεία του πρω­θυ­πουρ­γού είναι αυτο­τε­λής δημό­σια υπη­ρε­σία, με επι­κε­φα­λής την κ. Γιάν­να Πεπ­πέ, δικη­γό­ρο και παλαιά συμ­φοι­τή­τρια του υπουρ­γού Επι­κρα­τεί­ας Δημή­τρη Τζα­να­κό­που­λου, ενώ το γρα­φείο τύπου, με επι­κε­φα­λής τον έμπει­ρο δημο­σιο­γρά­φο και κάπο­τε κομ­μου­νι­στή (αλλά όχι πλέ­ον) Θανά­ση Καρ­τε­ρό είναι τμή­μα της γενι­κής γραμ­μα­τεί­ας του πρωθυπουργού.

Αυτή λοι­πόν η δημό­σια υπη­ρε­σία, που είναι τμή­μα του κρά­τους, έβγα­λε μια ανα­κοί­νω­ση την οποία εάν την είχε βγά­λει οποιοσ­δή­πο­τε άλλος κατά μέλους της κυβέρ­νη­σης ή ακό­μη και απλού μέλους του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ήδη κατα­θέ­σει μήνυση.

Για­τί το πρω­το­φα­νές αυτό κεί­με­νο χωρίς καμία από­δει­ξη ή στοι­χείο και χωρίς καμία ανά­λο­γη δήλω­ση των αστυ­νο­μι­κών ή των εισαγ­γε­λι­κών αρχών, απο­δί­δει στον Βαγ­γέ­λη Μαρι­νά­κη την ευθύ­νη για την χτε­σι­νο­βρα­δι­νή διάρ­ρη­ξη στα γρα­φεία της εφη­με­ρί­δας Documento, υπο­στη­ρί­ζει ότι υπάλ­λη­λοί του παίρ­νουν τηλέ­φω­νο και απει­λούν βου­λευ­τές του ΣΥΡΙΖΑ, ότι χρη­σι­μο­ποιεί μεθό­δους μαφί­ας κι ότι ανή­κει στους «Δον Κορ­λε­ό­νε επιχειρηματίες».

Έχει η κ. Γιάν­να Πεπ­πέ ή ο κ. Καρ­τε­ρός οποιο­δή­πο­τε στοι­χείο που να τεκ­μη­ριώ­νει αυτούς τους ισχυ­ρι­σμούς ότι είναι ο Μαρι­νά­κης πίσω από τη διάρ­ρη­ξη στο Documento ή τα υπο­τι­θέ­με­να απει­λη­τι­κά μηνύματα;

Μπο­ρούν να πουν ονόματα;

Μπο­ρούν να προ­σκο­μί­σουν αποδείξεις;

Τον χαρα­κτη­ρι­σμό «Δον Κορ­λε­ό­νε» και «μαφία» μπο­ρούν να τον τεκ­μη­ριώ­σουν με βάση στοι­χεία, απο­δεί­ξεις, ονό­μα­τα και διευ­θύν­σεις, εισαγ­γε­λι­κές έρευ­νες και κατα­δι­κα­στι­κές αποφάσεις;

Εάν βρε­θούν η κ. Πεπ­πέ ή ο κ. Καρ­τε­ρός εγκα­λού­με­νοι στα ποι­νι­κά και αστι­κά δικα­στή­ρια για συκο­φα­ντι­κή δυσφή­μι­ση, θα μπο­ρέ­σουν να τεκ­μη­ριώ­σουν τους χαρα­κτη­ρι­σμούς που εξα­πο­λύ­ουν ή μήπως θα ανακαλέσουν;

Για­τί ούτε η κυβέρ­νη­ση ούτε το Μέγα­ρο Μαξί­μου έχουν το δικαί­ω­μα να εξα­πο­λύ­ουν κατη­γο­ρί­ες χωρίς στοιχεία.

Εάν έχουν στοι­χεία ας πάνε στον Εισαγγελέα.

Αλλά δεν έχουν και το ξέρουν.

Αυτό που έχου­με μπρο­στά μας δεν έχει σχέ­ση ούτε με προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση, ούτε με δημοκρατία.

Έχου­με το χει­ρό­τε­ρο δυνα­τό τρό­πο ανά­με­σα στην στα­λι­νι­κή αντί­λη­ψη ότι κάποιος είναι ένο­χος μέχρις απο­δεί­ξε­ως του αντι­θέ­του και την κουλ­τού­ρα της τρο­λιάς και της δια­δι­κτυα­κής λάσπης που διά­φο­ροι  διάτ­το­ντες αστέ­ρες της δήθεν «αρι­στε­ράς» εξά­σκη­σαν στο facebook και το twitter.

Είναι η λογι­κή ότι οι δίκες γίνο­νται στο δια­δί­κτυο και η πολι­τι­κή σημαί­νει  χοντρά­δες και emoticon.

Είναι η κουλ­τού­ρα μιας δήθεν «αρι­στε­ράς» που εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια, γίνε­ται ο καλύ­τε­ρος φίλος των Αμε­ρι­κα­νών και μετά «κατα­σκευά­ζει εχθρούς».

Είναι η κατά­ντια αυτών που βγή­καν στο όνο­μα του «ηθι­κού πλε­ο­νε­κτή­μα­τος», για να επι­διώ­ξουν ανά­λο­γες μορ­φές δια­πλο­κής με τους προηγούμενους.

Μόνο που τώρα ξεπερ­νά­νε τα όρια.

Η χώρα δεν έχει ανά­γκη από γρα­φεία Τύπου που υπο­κα­θι­στούν τη δικαιο­σύ­νη, ούτε από πρω­θυ­πουρ­γούς που αντί να λύνουν προ­βλή­μα­τα λει­τουρ­γούν ως οπα­δοί του κάθε Βαξεβάνη.

Η λασπο­λο­γία, η συκο­φα­ντία και το ψεύ­δος δεν μπο­ρούν ανα­γο­ρεύ­ο­νται σε επί­ση­μη κρα­τι­κή πολιτική.

Για­τί οι κυβερ­νή­σεις αλλά­ζουν (ευτυ­χώς), αλλά οι θεσμοί μένουν. Και πρέ­πει να προστατευτούν.

Υστε­ρό­γρα­φο: Ευτυ­χώς η Ελλά­δα παρα­μέ­νει ακό­μη ένα ευνο­μού­με­νο κρά­τος στο οποίο δικά­ζουν οι δικα­στές κι όχι το Μέγα­ρο Μαξίμου.

Οι λασπο­λό­γοι και τα επί­ση­μα τρολ της κυβέρ­νη­σης θα βρουν στα δικα­στή­ρια την απά­ντη­σή τους.

 

Πηγή in.gr