Ο ωκεανός της παγκοσμιοποίησης και το ευρωπαϊκό σκάφος

Του Θόδω­ρου Τσί­κα, Υπο­ψή­φιου Ευρω­βου­λευ­τή με Το Ποτάμι 

Το ερώ­τη­μα αν η εθνι­κή ταυ­τό­τη­τα απει­λεί­ται από την ευρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση, βρί­σκε­ται στο νου και στα χεί­λη πολ­λών. Ισχυ­ρί­ζο­μαι ότι η εθνι­κή ταυ­τό­τη­τα, όχι μόνο δεν απει­λεί­ται, αλλά αντι­θέ­τως μέσα στο ευρω­παϊ­κό «κου­κού­λι» είναι ο μόνος τρό­πος να προ­στα­τευ­θεί. Όχι μόνο η εθνι­κή ταυ­τό­τη­τα της πλειο­ψη­φί­ας μέσα σε ένα κρά­τος, αλλά και οι ιδιαί­τε­ρες ταυ­τό­τη­τες επι­μέ­ρους εθνι­κών, γλωσ­σι­κών, θρη­σκευ­τι­κών και πολι­τι­στι­κών μειο­νο­τή­των και ομά­δων. Διό­τι, όπως γνω­ρί­ζου­με τα περισ­σό­τε­ρα κρά­τη δεν είναι ομοιογενή.

Παρο­μοιά­ζω την παγκο­σμιο­ποί­η­ση με έναν μεγά­λο ωκε­α­νό. Γενι­κά, οι ωκε­α­νοί έχουν παί­ξει θετι­κό ρόλο στην Ιστο­ρία. Βοη­θούν στις μετα­κι­νή­σεις των ανθρώ­πων και άρα, στην επι­κοι­νω­νία, στην ανταλ­λα­γή ιδε­ών, στην κυκλο­φο­ρία των αγα­θών. Έχουν όμως και κιν­δύ­νους. Αυτά τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά έχει και η παγκοσμιοποίηση.

Πώς, λοι­πόν, θα πλεύ­σει η Ελλά­δα στον ωκε­α­νό της παγκο­σμιο­ποί­η­σης; Με την μικρή ελλη­νι­κή βάρ­κα; Είναι σχε­δόν βέβαιο ότι θα πνι­γεί στις άγριες φουρ­τού­νες. ΄Η με ένα σύγ­χρο­νο, μεγά­λο σκά­φος, με προηγ­μέ­νη τεχνο­λο­γία και πολ­λές δυνα­τό­τη­τες; Δηλα­δή, με το ευρω­παϊ­κό σκάφος;

Επο­μέ­νως, αν βγεις στον ωκε­α­νό της παγκο­σμιο­ποί­η­σης μόνος σου, είναι μάλ­λον βέβαιο ότι θα χάσεις τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες σου, τη δική σου ταυ­τό­τη­τα. Και πιθα­νόν να χαθείς και ο ίδιος.

Λέω, λοι­πόν, ξεκά­θα­ρα: όσοι κηρύσ­σουν τον απο­μο­νω­τι­σμό, τον εθνι­κι­σμό και την περι­χα­ρά­κω­ση, οδη­γούν κατευ­θεί­αν στην ήττα. Ήττα εθνι­κή, με κατα­στρο­φι­κές συνέπειες.

Ας δού­με το παρά­δειγ­μα της Βρε­τα­νί­ας. Της τρί­της μεγα­λύ­τε­ρης οικο­νο­μί­ας στην ΕΕ. Χώρας μόνι­μο μέλος του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ. Μέλος των G7. Χώρας με πυρη­νι­κά όπλα. Με υπερ­πό­ντιες κτή­σεις. Και άλλα πολ­λά. Σε πρό­σφα­τη Σύνο­δο Κορυ­φής της ΕΕ, με θέμα το Brexit, αφού μίλη­σε η Βρε­τα­νή πρω­θυ­πουρ­γός, Τερέ­ζα Μέϊ, οι υπό­λοι­ποι ηγέ­τες της είπαν: περά­στε τώρα έξω, για να συζη­τή­σου­με μετα­ξύ μας για την τύχη σας. Και η κα Μέϊ περί­με­νε στον προ­θά­λα­μο για να απο­φα­σί­σουν άλλοι γι αυτήν. Φαντά­ζε­στε ταπεί­νω­ση; Δεν μπο­ρώ να φαντα­στώ φυσι­κά, τι θα συνέ­βαι­νε αν αντί για την ισχυ­ρή Βρε­τα­νία, βρι­σκό­ταν στη θέση της μια μικρο­με­σαία χώρα, όπως η Ελλάδα.

Είναι ευτυ­χές το γεγο­νός ότι η χώρα μας βρί­σκε­ται στον σκλη­ρό πυρή­να της ευρω­παϊ­κής ενο­ποί­η­σης. Στη Ζώνη του ευρώ. Στην Συμ­φω­νία Σέν­γκεν. Σε όλες τις ενι­σχυ­μέ­νες συνερ­γα­σί­ες. Και πρέ­πει πάση θυσία να μεί­νει στον σκλη­ρό πυρήνα!

Όμως ποια Ευρώ­πη μπο­ρεί να είναι πραγ­μα­τι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κή; Η Ευρώ­πη μιας δια­κρα­τι­κής συνερ­γα­σί­ας, όπως είναι σε μεγά­λο βαθ­μό σήμε­ρα; Ή μια Ευρώ­πη με ισχυ­ρά ευρω­παϊ­κά όργα­να, με κοι­νή ευρω­παϊ­κή κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή, με κοι­νή ευρω­παϊ­κή οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή, με κοι­νή ευρω­παϊ­κή φορο­λο­γι­κή πολι­τι­κή, που είναι και κάποιες από τις προ­τά­σεις του προ­έ­δρου της Γαλ­λί­ας, Εμα­νου­έλ Μακρόν, για μια Ευρω­παϊ­κή Αναγέννηση;

Μερι­κοί δεν ζητούν διά­λυ­ση της Ε.Ε. Χρη­σι­μο­ποιούν τον όρο Ευρώ­πη των κρα­τών και των εθνών. Υπεν­θυ­μί­ζω ότι Ευρώ­πη των Εθνών ονο­μά­ζε­ται η Ομά­δα της ακρο­δε­ξιάς Γαλ­λί­δας πολι­τι­κού, Μαρί Λεπέν, στο Ευρωκοινοβούλιο.

Απα­ντώ : Στην δια­κρα­τι­κή συνερ­γα­σία ο ρόλος των μεγά­λων κρα­τών είναι πολύ πιο ισχυ­ρός ένα­ντι των μικρό­τε­ρων χωρών. Αντι­θέ­τως η λογι­κή της Ομο­σπον­δί­ας, που στη­ρί­ζει Το Ποτά­μι, είναι η σμί­κρυν­ση των δια­φο­ρών μετα­ξύ ισχυ­ρό­τε­ρων και πιο αδυ­νά­μων. Τα όργα­να της Ομο­σπον­δί­ας εργά­ζο­νται για την σύγκλι­ση μετα­ξύ μεγά­λων και μικρών. Έχουν ως έργο την μετα­φο­ρά πόρων από τις πιο πλού­σιες συνι­στώ­σες της Ομο­σπον­δί­ας στις πιο φτω­χές. Όλες οι Ομο­σπον­δί­ες του κόσμου, ΗΠΑ, Κανα­δάς, Αυστρα­λία, Γερ­μα­νία, Βέλ­γιο, Ελβε­τία κλπ, έχουν αυτή την λογική.

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -