Σαν σήμερα το 1988 έφυγε από τη ζωή ο Νικόλας Άσιμος (vids)

Οι γονείς του ήταν από την Κοζά­νη, όπου ο Νικό­λας έζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια και τελεί­ω­σε το σχο­λείο. Ως έφη­βος, ασχο­λή­θη­κε με τον αθλη­τι­σμό. Δια­κρί­θη­κε στο άλμα εις ύψος, κατα­λαμ­βά­νο­ντας την τρί­τη θέση στους μαθη­τι­κούς αγώ­νες σχο­λεί­ων της Μακε­δο­νί­ας το 1965, καθώς και στο ποδό­σφαι­ρο. Μάλι­στα, του έγι­νε επί­ση­μη πρό­τα­ση από την ομά­δα της Κοζά­νης, αλλά τελι­κά η συμ­φω­νία ναυάγησε.

Στα δεκα­ο­χτώ του έφυ­γε για τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, για να σπου­δά­σει στο Νεο­ελ­λη­νι­κό Τμή­μα της Φιλο­σο­φι­κής Σχο­λής. Αρχι­κός στό­χος του ήταν να περά­σει στο τμή­μα δημο­σιο­γρα­φί­ας, την οποία άσκη­σε ερα­σι­τε­χνι­κά παράλ­λη­λα με τις σπου­δές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφη­με­ρί­δα της Θεσ­σα­λο­νί­κης χρη­σι­μο­ποί­η­σε για πρώ­τη φορά το ψευ­δώ­νυ­μο Άσι­μος κι έκτο­τε το καθιέ­ρω­σε. Παράλ­λη­λα, ασχο­λή­θη­κε και με το θέα­τρο. Έφτια­ξε ένα φοι­τη­τι­κό θεα­τρι­κό εργα­στή­ρι, παί­ζο­ντας Αρι­στο­φά­νη, Μέναν­δρο, Μολιέρο.

Τότε αγό­ρα­σε και την πρώ­τη του κιθά­ρα. Σχε­δόν από την Α’ Γυμνα­σί­ου έγρα­φε στι­χά­κια και ποι­ή­μα­τα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδη­λώ­σει καμία έφε­ση προς τη μου­σι­κή. Αυτο­δί­δα­κτος μου­σι­κός, άρχι­σε εμφα­νί­σεις σε μικρές μπουάτ. Ανυ­πό­τα­κτος, αγνό­η­σε όλες τις προει­δο­ποι­ή­σεις της λογο­κρι­σί­ας για τα τρα­γού­δια του και τα λεγό­με­νά του. Συνε­λή­φθη και κρα­τή­θη­κε στην Ασφά­λεια. Όταν τον άφη­σαν, η ταυ­τό­τη­τά του είχε χαθεί. Δεν έβγα­λε άλλη, παρά μόνο 18 χρό­νια αργό­τε­ρα, οπό­τε κατά­φε­ρε να του εκδώ­σουν μία ταυ­τό­τη­τα στο όνο­μα Άσι­μος, με τη «διευ­κρί­νι­ση» στο σημείο του θρη­σκεύ­μα­τος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυ­χίο, κατέ­βη­κε στην Αθή­να. Εμφα­νί­στη­κε σε αρκε­τές μπουάτ στην Πλά­κα, σε συνερ­γα­σία με τρα­γου­δι­στές, ηθο­ποιούς και συν­θέ­τες, παρου­σιά­ζο­ντας ένα πρό­γραμ­μα με μου­σι­κή, κεί­με­να, σκετς και ντο­κου­μέ­ντα κόντρα στο κατε­στη­μέ­νο: «5η επο­χή», «11η εντο­λή», «Χνά­ρι», «Μου­σι­κό Θέα­τρο Φτώ­χειας», «Σού­σου­ρο». Ανά­με­σα στους τότε συνερ­γά­τες του, πολ­λά και γνω­στά ονό­μα­τα: Γκαϊ­φύ­λιας, Τρα­ντά­λης, Πανυ­πέ­ρης, Φινί­κης, Μου­ζα­κί­της, Σπυ­ρό­που­λος κ.α.

Το 1975 κυκλο­φό­ρη­σε τα πρώ­τα του τρα­γού­δια σ’ ένα δισκά­κι 45 στρο­φών (Ρωμιός- Μηχα­νι­σμός). Παράλ­λη­λα άρχι­σε την έκδο­ση «παρά­νο­μων» κασε­τών, που ηχο­γρα­φού­σε και δια­κι­νού­σε μόνος του στα Προ­πύ­λαια, στο Πολυ­τε­χνείο, στα Εξάρ­χεια, στο Μονα­στη­ρά­κι, στο Λυκα­βητ­τό. Δημιούρ­γη­σε την «Exarchia Square Band» και συμ­με­τεί­χε σε συναυ­λί­ες, κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές εκδη­λώ­σεις, μου­σι­κο­θε­α­τρι­κά σχή­μα­τα, θέα­τρο του δρό­μου, διά­φο­ρα δρώ­με­να. Κατά και­ρούς, συνερ­γά­στη­κε με πολ­λά σχή­μα­τα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλα­κί­στη­κε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδό­τες — συγ­γρα­φείς, με επί­ση­μη κατη­γο­ρία: «εξέ­χου­σες προ­σω­πι­κό­τη­τες που επη­ρε­ά­ζουν αρνη­τι­κά το κοι­νω­νι­κό σύνο­λο». Το 1981 έγρα­ψε το βιβλίο «Ανα­ζη­τώ­ντας Κρο­καν­θρώ­πους» και το 1982 κυκλο­φό­ρη­σε τον πρώ­το του μεγά­λο δίσκο, με τίτλο «Ξανα­πές το», σε τέσ­σε­ρα τρα­γού­δια του οποί­ου συμ­με­τεί­χαν ο Βασί­λης Παπα­κων­στα­ντί­νου και η Χαρού­λα Αλεξίου.

Περί­που ένα χρό­νο αργό­τε­ρα άνοι­ξε ένα μαγα­ζά­κι στα Εξάρ­χεια, στην οδό Καλ­λι­δρο­μί­ου. Ήταν ο «Χώρος Προ­ε­τοι­μα­σί­ας» όπως το ονό­μα­σε, αλλά και δια­μο­νής, αφού αυτό ήταν και το σπί­τι του. Εκεί έγρα­φε, συνέ­θε­τε τα τρα­γού­δια του, που­λού­σε βιβλία, παι­χνί­δια για παι­διά, πρό­χει­ρα κοσμή­μα­τα κατα­σκευ­ής γνω­στών του, κασέ­τες δικές του κυρί­ως, φωτι­στι­κά, πήλι­να, κάρ­τες παλιές και πολ­λά άλλα.

Το 1987 οδη­γή­θη­κε βιαί­ως σε ψυχο­θε­ρα­πευ­τι­κή κλι­νι­κή και λίγο αργό­τε­ρα στις φυλα­κές Κορυ­δαλ­λού, με την κατη­γο­ρία του βια­σμού. Απο­φυ­λα­κί­στη­κε με χρη­μα­τι­κή εγγύ­η­ση, αλλά δεν κατά­φε­ρε να ξεπε­ρά­σει τη μεγά­λη του πίκρα γι’ αυτή την αβά­σι­μη κατη­γο­ρία, που δεν τεκ­μη­ριώ­θη­κε ποτέ. Η εκκρε­μού­σα δίκη, μαζί με τ’ άλλα προ­βλή­μα­τα που ήταν πολ­λά, συσ­σω­ρεύ­τη­καν μέσα του… Μετά από δύο ανε­πι­τυ­χείς από­πει­ρες αυτο­κτο­νί­ας, στις 17 Μαρ­τί­ου του 1988 βρέ­θη­κε κρε­μα­σμέ­νος στο σπί­τι του.

Μετά θάνα­τον, κυκλο­φό­ρη­σαν δύο ακό­μη δίσκοι του: «Το φανά­ρι του Διο­γέ­νη» με τη συμ­με­το­χή της Σωτη­ρί­ας Λεο­νάρ­δου και το «Γιου­σου­ρούμ — Στο φαλι­μέ­ντο του κόσμου», με τη συμ­με­το­χή του Βασί­λη Παπακωνσταντίνου.

Πηγή www.newsbomb.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -