Σαν σήμερα το 1978 πέθανε η Σοφία Βέμπο

Ξεκί­νη­σε την καλ­λι­τε­χνι­κή της πορεία τυχαία το 1930, τρα­γου­δώ­ντας σ’ ένα ζαχα­ρο­πλα­στείο της Θεσ­σα­λο­νί­κης για να συνει­σφέ­ρει οικο­νο­μι­κά στο σπί­τι της. Τρία χρό­νια αργό­τε­ρα κατέ­βη­κε στην Αθή­να, όπου προ­σε­λή­φθη από τον θεα­τρι­κό επι­χει­ρη­μα­τία Φώτη Σαμαρ­τζή στο «Κεντρι­κόν», προ­κει­μέ­νου να συμ­με­τά­σχει στην επι­θε­ώ­ρη­ση «Παπα­γά­λος 1933».

Την ίδια περί­ο­δο υπέ­γρα­ψε και το πρώ­το της συμ­βό­λαιο στη δισκο­γρα­φι­κή εται­ρία Columbia, ερμη­νεύ­ο­ντας ερω­τι­κά τρα­γού­δια της επο­χής και λόγω της ιδιαί­τε­ρης μπά­σας φωνής της η κατα­ξί­ω­ση δεν άργη­σε να έρθει.

Με την κήρυ­ξη του πολέ­μου το 1940 ανέ­λα­βε την εμψύ­χω­ση των ελλή­νων στρα­τιω­τών στο μέτω­πο με πατριω­τι­κά και σατυ­ρι­κά τρα­γού­δια, ενώ πρω­τα­γω­νί­στη­σε σε επι­θε­ω­ρή­σεις που προ­σάρ­μο­ζαν το θέμα τους στην πολε­μι­κή επι­και­ρό­τη­τα. Όταν τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα εισήλ­θαν στην Αθή­να φυγα­δεύ­τη­κε στη Μέση Ανα­το­λή, όπου συνέ­χι­ζε να τρα­γου­δά για τα εκεί ελλη­νι­κά και συμ­μα­χι­κά στρα­τεύ­μα­τα. Έγι­νε σύμ­βο­λο του έθνους, ταύ­τι­σε το όνο­μά της με το αλβα­νι­κό έπος και χαρα­κτη­ρί­στη­κε «Τρα­γου­δί­στρια της Νίκης».

Το 1949 απέ­κτη­σε δική της θεα­τρι­κή στέ­γη στο Μετα­ξουρ­γείο. Σε μια επο­χή που θέα­τρα έκλει­ναν και μετα­τρέ­πο­νταν σε κινη­μα­το­γρά­φους, η Βέμπο επα­νέ­φε­ρε την επι­θε­ώ­ρη­ση, ανε­βά­ζο­ντας έργα που δια­τή­ρη­σαν ζωντα­νή την παρά­δο­ση της λαϊ­κής σάτι­ρας και καθιέ­ρω­σαν τους μεγά­λους κωμι­κούς μας. Ταυ­τό­χρο­να, έβα­λε τα θεμέ­λια μιας και­νού­ριας επο­χής για το ελλη­νι­κό τρα­γού­δι, λαν­σά­ρο­ντας το «αρχο­ντο­ρε­μπέ­τι­κο».

Όλα αυτά τα χρό­νια, η Σοφία Βέμπο δια­τη­ρού­σε δεσμό με τον συγ­γρα­φέα και στι­χουρ­γό Μίμη Τραϊ­φό­ρο, με τον οποίο παντρεύ­τη­κε τελι­κά το 1957.

Το 1959 πρω­τα­γω­νι­στεί στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία «Στουρ­νά­ρα 288», όπου υπο­δύ­ε­ται μια διά­ση­μη τρα­γου­δί­στρια που ξεχά­στη­κε από τους θαυ­μα­στές της κι εργα­ζό­ταν ως καθη­γή­τρια πιά­νου. Είχε προη­γη­θεί η συμ­με­το­χή της το 1955 στην κλασ­σι­κή «Στέλ­λα» και το 1938 στην «Προ­σφυ­γο­πού­λα», όπου είχε κάνει και το ντε­μπού­το της στη μεγά­λη οθόνη.

Στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’60 άρχι­σε να αραιώ­νει τις θεα­τρι­κές εμφα­νί­σεις της και στις αρχές της επό­με­νης δεκα­ε­τί­ας απο­σύρ­θη­κε ορι­στι­κά. Την περί­ο­δο 1967–1974 συμ­με­τεί­χε στον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να. Τη βρα­διά του «Πολυ­τε­χνεί­ου» άνοι­ξε το σπί­τι της κι έκρυ­ψε φοι­τη­τές, τους οποί­ους αρνή­θη­κε να παρα­δώ­σει όταν η ασφά­λεια χτύ­πη­σε την πόρ­τα της.

Πέθα­νε στις 11 Μαρ­τί­ου του 1978 και η κηδεία της μετα­τρέ­πε­ται σ’ ένα πάν­δη­μο συλλαλητήριο.

Πηγή www.newsbomb.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -