Πειραιάς – Μια ιστορία σαν παραμύθι….

Ολο­κλη­ρώ­θη­καν οι εκδη­λώ­σεις στην πλα­τεία Κανά­ρη στο Πασα­λι­μά­νι, της «4ης Πει­ραϊ­κής Αμφι­κτυο­νί­ας», ενός θεσμού που καθιε­ρώ­θη­κε με πρω­το­βου­λία του Δημάρ­χου Πει­ραιά κ.Βασίλη Μιχα­λο­λιά­κου και που σκο­πό έχει να προ­βλη­θούν οι ομορ­φιές των ιδιαί­τε­ρων πατρί­δων, τα προ­ϊ­ό­ντα και οι γαστρο­νο­μί­ες κάθε περιο­χής, οι χοροί και τα τρα­γού­δια τους, οι τοπι­κές κουλ­τού­ρες, τα ήθη και τα έθι­μά τους καθώς και η ιστο­ρία τους.

Του Σωτή­ρη Κάκια, οικο­νο­μο­λό­γου

Να σημειω­θεί ότι φέτος, στην «4η Πει­ραϊ­κή Αμφι­κτυο­νία», κεντρι­κός ομι­λη­τής ήταν ο κ. Σωτή­ρης Ε. Κάκιας, Οικο­νο­μο­λό­γος, Επί­τι­μος Πρό­ε­δρος Αδελ­φό­τη­τας Γαρ­δι­κιω­τών Αθή­νας και Πει­ραιά, Πρό­ε­δρος Δ.Δ.Ε. Εκπαι­δευ­τη­ρί­ων Saint Paul – Δελα­σάλ, Μέλος της Πανελ­λή­νιας Ομο­σπον­δί­ας Πολι­τι­στι­κών Συλ­λό­γων Βλά­χων, Ιδρυ­τι­κό μέλος της Παγκό­σμιας Αμφι­κτυο­νί­ας Βλά­χων με θέμα: «Πει­ραιάς – Μια ιστο­ρία σαν παρα­μύ­θι… Ο εποι­κι­σμός του Πει­ραιά και η συμ­βο­λή των κατοί­κων στην ανά­πτυ­ξη του κοι­νω­νι­κού ιστού της πόλης». Παρα­θέ­του­με στοι­χεία της ομι­λί­ας του.

«Η σχέ­ση των γηγεν­νών Πει­ραιω­τών με την πόλη τους, είναι σχέ­ση καθα­ρά ερω­τι­κή, και στη κυριο­λε­ξία περι­κλεί­ει όλη την έννοια της λέξης έρωτας.

Ο Πει­ραιάς από τα πανάρ­χαια χρό­νια υπήρ­ξε σταυ­ρο­δρό­μι Ανα­το­λής και Δύσης. Άρρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νος με τη θάλασ­σα και προι­κι­σμέ­νος από τη φύση με πανέ­μορ­φο και συνά­μα ασφα­λές λιμά­νι. Η ιστο­ρία του μοιά­ζει κάπως σαν παρα­μύ­θι – που περιέ­χει μια συναρ­πα­στι­κή περι­πέ­τεια ανά­με­σα στους αιώ­νες – με περιό­δους μεγά­λης ακμής – αλλά και παρακ­μής. Αυτό το παρα­μύ­θι θα ξετυ­λί­ξου­με απόψε.

Ο Πει­ραιάς κατοι­κή­θη­κε – σύμ­φω­να με μαρ­τυ­ρί­ες, γύρω στα 2.600 π.χ. και μέχρι τις αρχές του 5ου π.χ. αιώ­να – όταν ο Θεμι­στο­κλής τον αξιο­ποί­η­σε και τον ανέ­δει­ξε σε επί­νειο της Αθή­νας και τού­το για­τί οι Αθη­ναί­οι μέχρι τότε χρη­σι­μο­ποιού­σαν ώς επί­νειο το Φάλη­ρο, για δε το εξα­γω­γι­κό τους εμπό­ριο τις Πρα­σιές – το σημε­ρι­νό Πόρ­το Ράφτη. Με τα έργα όμως του Θεμι­στο­κλή και του Περι­κλή – ο Πει­ραιάς δια­μορ­φώ­θη­κε σε υπο­δειγ­μα­τι­κό για την επο­χή λιμά­νι και συγκέ­ντρω­σε το εισα­γω­γι­κό και το δια­με­τα­κο­μι­στι­κό εμπό­ριο της Αθη­ναϊ­κής δημο­κρα­τί­ας και έγι­νε το κέντρο της οικο­νο­μι­κής ζωής όχι μόνο της Αθή­νας αλλά ολό­κλη­ρης της Ελλάδας.

Η ανα­πτυ­ξια­κή πορεία του Πει­ραιά ήταν παράλ­λη­λη με αυτή της Αθή­νας και την ακο­λού­θη­σε σε όλο τον – χρυ­σούν αιώ­να του Περικλέους.

Όμως μετά από τον Πελο­πον­νη­σια­κό πόλε­μο, το 431 π.χ., θα δεχθεί τα πρώ­τα σοβα­ρά πλήγ­μα­τα και θα ξεκι­νή­σει μια αργή αλλά στα­θε­ρή πορεία προς την ορι­στι­κή παρακ­μή που κρά­τη­σε 15 περί­που αιώνες.

Το 1318 μ.χ. ο Πει­ραιάς άλλα­ξε το αρχαίο του όνο­μα. Έγι­νε αρχι­κά Porto Leone και Porto Draco από τους Φρά­γκους και το 1456 από του Τούρ­κους Ασλάν λιμά­νι – που σημαί­νει λιμά­νι του λέο­ντος, εξ αιτί­ας του μαρ­μά­ρι­νου αγάλ­μα­τος που υπήρ­χε και το οποίο ξήλω­σε και μετέ­φε­ρε το 1688 – κατά την εκστρα­τεία του – ο φρα­τζέ­σκο Μορο­ζί­νι στον Ναύ­σταθ­μο της Βενε­τί­ας. Στη θέση που υπήρ­χε το άγαλ­μα κτί­στη­κε το 1869 το γνω­στό κτί­ριο με το πασί­γνω­στο ρολόι – που στέ­γα­σε αρχι­κά το χρη­μα­τι­στή­ριο και από το 1885 εγκα­τα­στά­θη­κε το δημαρ­χείο του Πει­ραιά – ( το 1968 το ρολόι γκρε­μί­στη­κε σε μία νύχτα από την τότε δημο­τι­κή αρχή και αφαί­ρε­σαι από τον Πει­ραιά ένα μεγά­λο κομ­μά­τι της ιστο­ρί­ας του).

Σε όλη την διάρ­κεια της Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ο Πει­ραιάς έζη­σε την από­λυ­τη εγκα­τά­λει­ψη και ερή­μω­ση. Στο λιμά­νι οι εμπο­ρι­κές μετα­φο­ρές και συναλ­λα­γές ήταν ελά­χι­στες και εντε­λώς ασήμαντες.

Αργό­τε­ρα και στην νεώ­τε­ρη ιστο­ρία δύο χρο­νο­λο­γί­ες σημα­δεύ­ουν το ξεκί­νη­μα για την αλλα­γή από την παρακ­μή στην ανά­πτυ­ξη. Το 1829 και το 1835. Το 1829 φθά­νουν στον Πει­ραιά οι πρώ­τοι κάτοι­κοι μετα­ξύ των οποί­ων ο Γιαν­να­κός Τζε­λέ­πης – γνω­στός μέχρι σήμε­ρα αφού το όνο­μα του έχει μια από τις προ­βλή­τες του Λιμα­νιού του Πει­ραιά. Και το 1835 ιδρύ­ε­ται με βασι­λι­κό διά­ταγ­μα ο Δήμος Πει­ραιά, με πρώ­το δήμαρ­χο τον Υδραίο Κυρια­κό Σερ­φιώ­τη, που ορκί­στη­κε στις 23 Δεκεμ­βρί­ου 1835 στην μισο­ε­ρει­πω­μέ­νη μονή του Αγί­ου Σπυρίδωνα.

Οι πρώ­τοι δημο­τι­κοί άρχο­ντες του Πει­ραιά, χωρίς τίτλους σπου­δών, άνθρω­ποι απλοί , αυτο­δη­μιούρ­γη­τοι, αλλά με αγά­πη για την πόλη τους και πίστη στον εαυ­τό τους, που μόλις μετά βίας ήξε­ραν να βάζουν την υπο­γρα­φή τους, όμως διέ­θε­ταν καρ­διά, πεί­σμα, διο­ρα­τι­κό­τη­τα, και πίστη, γνώ­ρι­ζαν καλά ότι η ανά­πτυ­ξη και η πρό­ο­δο ξεκι­νούν από την παι­δεία και στα 1836 ιδρύ­θη­κε και λει­τούρ­γη­σε το πρώ­το δημο­τι­κό σχο­λείο, χωρίς καμιά αρω­γή της κεντρι­κής διοί­κη­σης, με ελά­χι­στα μέσα και με έναν ετή­σιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που μετά βίας έφτα­νε τις 25.000 δραχ­μές . τότε η πόλη αριθ­μού­σε μόλις 1.100 κατοίκους.

Εδώ θα πρέ­πει να σημειώ­σου­με, ότι μετά από την μετα­φο­ρά της πρω­τεύ­ου­σας του νέου Ελλη­νι­κού κρά­τους από το Ναύ­πλιο στην Αθή­να το 1834, άρχι­σε το ενδια­φέ­ρον για τον εποι­κι­σμό του Πει­ραιά από κατοί­κους από όλα τα σημεία του Ελλη­νι­κού χώρου. Οι νέοι έποι­κοι όπως απε­δεί­χθει στη συνέ­χεια, διέ­θε­ταν και ικα­νό­τη­τες και δυνα­τό­τη­τες και στις προ­σπά­θειες αυτών οφεί­λει ο Πει­ραιάς τη νεώ­τε­ρη ανα­δη­μιουρ­γία του και την ανά­δει­ξη του στο μεγα­λύ­τε­ρο εμπο­ρο­ναυ­τι­λια­κό κέντρο της ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου. Τον τίτλο αυτό διεκ­δί­κη­σε από τη Σύρο που μέχρι τότε απο­τε­λού­σε το σημα­ντι­κό­τε­ρο ναυ­τι­λια­κό κέντρο της εποχής.

Στα 1835 λοι­πόν δημιουρ­γεί­ται ο Δήμος Πει­ραιά 10 χιλιό­με­τρα από την πρω­τεύ­ου­σα Αθή­να, όμως δεν μπο­ρού­με να μιλά­με για πόλη με μόλις 1.100 κατοί­κους. Το 1838 οι κάτοι­κοι είναι πλέ­ον 2.100 και το 1848 είναι πάνω από 5.000 την πλειο­ψη­φία των οποί­ων απο­τε­λούν οι έποι­κοι Πλέ­ον μπο­ρού­με να μιλά­με για μια μεγά­λη πόλη στο Ελλη­νι­κό βασί­λειο. Ο εποι­κι­σμός του Πει­ραιά σύμ­φω­να με στοι­χεία του υπουρ­γεί­ου Εσω­τε­ρι­κών ήταν καθα­ρά πολι­τι­κή από­φα­ση, μιας και χρεια­ζό­ταν ένα λιμά­νι αντά­ξιο της ιστο­ρί­ας της πρω­τεύ­ου­σας Αθή­νας. Η εγκα­τά­στα­ση των πρώ­των πλη­θυ­σμών έγι­νε με τους Χιώ­τες και τους Υδραί­ους, το 1833 και το 1837 αντί­στοι­χα, με παρα­χώ­ρη­ση γης για σπί­τια και μαγα­ζιά εφαρ­μό­ζο­ντας μια πολι­τι­κή εποι­κι­σμού. Οι πρώ­τοι συνοι­κι­σμοί δημιουρ­γού­νται από τους Υδραί­ους γύρω από τον ιερό ναό του αγί­ου Νικο­λά­ου και τους Χιώ­τες γύρω από τον ιερό ναό του Αγί­ου Σπυ­ρί­δω­να. Στοι­χεία που προ­κύ­πτουν από τους κατα­λό­γους απο­γρα­φής των πλη­θυ­σμών του υπουρ­γεί­ου εσω­τε­ρι­κών, για τις δύο αυτές ενορίες.

Η Πελο­πόν­νη­σος απο­τε­λεί την δεύ­τε­ρη μεγά­λη δεξα­με­νή εποί­κων, Σύμ­φω­να με κατα­γε­γραμ­μέ­να στοι­χεία, Μάνη, Λεω­νί­διο, Άργος, Τρί­πο­λι, Κρα­νί­δι, Σπάρ­τη και Ναύ­πλιο, απο­τε­λούν το νέο και μεγα­λύ­τε­ρο μετα­να­στευ­τι­κό ρεύ­μα προς τον Πει­ραιά. Οι κάτοι­κοι της Κρή­της, συμ­με­τέ­χουν με τη σει­ρά τους στη δια­μόρ­φω­ση του πλη­θυ­σμού μέχρι και το 1866 όπου παρα­τη­ρεί­ται μεγά­λο κύμα μετα­νά­στευ­σης μετά την επα­νά­στα­ση κατά του σουλ­τά­νου στην Κρήτη.

Πλέ­ον ο Πει­ραιάς απο­τε­λεί πόλον έλξης και από κατοί­κους άλλων περιο­χών της Ελλά­δος. Από τις Κυκλά­δες, Συρια­νοί, Ανδριώ­τες, Τηνια­κοί, απο­τε­λούν τους επό­με­νους εποί­κους που έρχο­νται και εγκα­θί­στα­νται στον Πει­ραιά. Τα Επτά­νη­σα – όσο βρί­σκο­νταν υπό Βρε­τα­νι­κή διοί­κη­ση συμ­βά­λουν και αυτά στον εποι­κι­σμό του Πει­ραιά με τους περισ­σό­τε­ρους από την Ζάκυν­θο, την Κεφα­λο­νιά και την Κέρ­κυ­ρα. Οι Ηπει­ρώ­τες – λίγοι σχε­τι­κά τον αριθ­μό προ­τί­μη­σαν να ζήσουν στον Πει­ραιά από τον τόπο κατα­γω­γής τους που ακό­μα βρί­σκο­ταν υπό Οθω­μα­νι­κή κατοχή.

Τα τμή­μα­τα όλα αυτά του πλη­θυ­σμού συνε­τέ­λε­σαν στην δια­μόρ­φω­ση της νέας πόλης του Πει­ραιά με την πλειο­ψη­φία να προ­έρ­χε­ται από την ανα­το­λι­κή Πελο­πόν­νη­σο και τα νησιά του Αιγαί­ου. Όμως δεν ήταν μόνο Έλλη­νες έποι­κοι. Πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με και την ύπαρ­ξη αλλο­δα­πών κοι­νο­τή­των με τις κυριό­τε­ρες των Μαλ­τέ­ζων και των Γάλ­λων στην πλειο­ψη­φία και μικρό­τε­ρη αυτή των Ιτα­λών και των Άγγλων. Στις αρχές του 1900 παρα­τη­ρεί­ται και η εγκα­τά­στα­ση στον Πει­ραιά των πρώ­των Θεσ­σα­λών. Από ένα χωριό του νομού Τρι­κάλ­λων το βλα­χό­φω­νο Γαρ­δί­κι. Κερα­τζή­δες – δηλα­δή μετα­φο­ρείς με μου­λά­ρια – και κτη­νο­τρό­φοι οι περισ­σό­τε­ροι, εκγα­τε­στά­θη­σαν στον Πει­ραιά και δημιούρ­γη­σαν μετά το 1960 το μεγά­λο θαύ­μα της κεντρι­κής αγο­ράς, αρχι­κά του Πει­ραιά και της Αθή­νας στη συνέχεια.

Το 1922 και μετά την μικρα­σια­τι­κή κατα­στρο­φή ο Πει­ραιάς δέχε­ται χιλιά­δες μικρα­σιά­τες που εγκα­θί­στα­νται σε συνοι­κι­σμούς γύρω από το κέντρο του Πει­ραιά εκεί που σήμε­ρα είναι η Νίκαια, το Κερα­τσί­νι, η Δρα­πε­τσώ­να, αυγα­τί­ζο­ντας ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τον πλη­θυ­σμό του που πλέ­ον φτά­νει το 1928 τους 252.000 κατοίκους.Εν τω μετα­ξύ ο Πει­ραιάς έχει στα­δια­κά ηλε­κτρο­δο­τη­θεί και έχει συν­δε­θεί με την Αθή­να με την ηλε­κτρο­κί­νη­ση του σιδη­ρο­δρό­μου Αθη­νών – Πει­ραιά το 1904 και εσω­τε­ρι­κά στον Πει­ραιά με το τράμ το 1909.

Το 1931 και μετά από την κατα­σκευή του φράγ­μα­τος του Μαρα­θώ­να ο Πει­ραιάς λύνει το μεγά­λο του πρό­βλη­μα της υδρο­δό­τη­σης λύνο­ντας ανά­γκες της καθη­με­ρι­νό­τη­τας των κατοί­κων του και βελ­τιώ­νο­ντας την ποιό­τη­τα ζωής τους.

Από το 1924 – 1931 εκτε­λού­νται τα πρώ­τα μεγά­λα έργα στο λιμά­νι του Πει­ραιά και με την ίδρυ­ση του ΟΛΠ, το 1930 παρα­δί­δε­ται σε αυτόν η διοί­κη­ση και η οργά­νω­ση του λιμα­νιού. Ασφαλ­το­στρώ­νο­νται οι πρώ­τες πλα­τεί­ες και οι κεντρι­κοί δρό­μοι της πόλης. Η εικό­να της πόλης σιγα σιγά μεταβάλλεται.

Ο πόλε­μος του 1940 – 44, ο βομ­βαρ­δι­σμός του Πει­ραιά στις 11/01/1944 και η ανα­τί­να­ξη των εγκα­τα­στά­σε­ων από τους Γερ­μα­νούς κατά την απο­χώ­ρη­ση τους – κατέ­στρε­ψε σχε­δόν όλο το λιμά­νι. Τα μετα­πο­λε­μι­κά χρό­νια και μετά την απο­κα­τά­στα­ση των ζημιών, η ανοι­κο­δό­μη­ση της πόλης είχε πάρει την ανη­φό­ρα. Το εμπό­ριο, η ναυ­τι­λία, η βιο­μη­χα­νία, έζη­σαν την μεγα­λύ­τε­ρη άνθι­ση. Ο Πει­ραιάς δεν ήταν πλέ­ον μια πόλη εποί­κων, αλλά μια πόλη υψη­λής κοι­νω­νί­ας που συνα­γω­νι­ζό­ταν την Αθή­να σε κοσμι­κές συγκε­ντρώ­σεις στις μεγά­λες αίθου­σες αλλά και στα αρχο­ντι­κά σπί­τια των καρα­βο­κύ­ρη­δων των εμπό­ρων και των ναυτικών.

Ιστο­ρι­κές θα μεί­νουν οι χορο­ε­σπε­ρί­δες στη αίθου­σα του Πει­ραϊ­κού Συν­δέ­σμου, στο Ακταί­ον στο Φάλη­ρο και στην αίθου­σα του ΟΛΠ απέ­να­ντι από τον Άγιο Νικό­λαο. Το Δημο­τι­κό θέα­τρο, οι κρα­τι­κές απο­θή­κες στην οδό Ευπλοί­ας – έργο του αρχι­τέ­κτο­να Κλε­άν­θη, το Ράλ­λειο παρ­θε­να­γω­γείο, η Ιωνί­δειος σχο­λή, το κτί­ριο της Ελλη­νο­γαλ­λι­κής σχο­λής Saint Paul, που χτί­στη­κε το 1893, το παλαιό ταχυ­δρο­μείο, οι ιεροί ναοί στο κέντρο του Πει­ραιά, Αγία Τριά­δα, Άγιος Κων­στα­ντί­νος, Αγιος Σπυ­ρί­δω­νας, Αγιος Νικό­λα­ος, η Ευαγ­γε­λί­στρια αλλά και οι δωρε­ές των μεγά­λων ευερ­γε­τών στην ίδρυ­ση των μεγά­λων ιδρυ­μά­των, Τζα­νειο νοσο­κο­μείο, Ζάν­νειο ορφα­νο­τρο­φείο, Χατζη­κυ­ριά­κειο ορφα­νο­τρο­φείο και το γηρο­κο­μείο απο­τε­λούν λίγα μικρά δείγ­μα­τα του θαύ­μα­τος του Πει­ραιά αλλά και της μεγά­λης συμ­βο­λής σε αυτό των εποί­κων του που έφε­ραν μαζί τους, τις δια­φο­ρε­τι­κές εμπει­ρί­ες τους, τα ήθη και τα έθι­μα της περιο­χής τους, τη ζωντά­νια και την ευρη­μα­τι­κό­τη­τα τους, την εργα­τι­κό­τη­τα τους, αλλά και την πίστη τους και το πεί­σμα τους να πετύ­χουν. Και το πέτυ­χαν. Ο Πει­ραιάς πλέ­ον είχε κερ­δί­σει τη μάχη της ανα­δη­μιουρ­γί­ας και της προ­κο­πής. Είναι το πρώ­το λιμά­νι της χώρας. Από τα μεγα­λύ­τε­ρα ναυ­τι­λια­κά κέντρα του κόσμου. Η εκρη­κτι­κή ανά­πτυ­ξη της ναυ­τι­λί­ας του εμπο­ρί­ου και της βιο­μη­χα­νί­ας, έφε­ρε στις αρχές του 20ου αιώ­να την οικο­νο­μι­κή απο­γεί­ω­ση, πλού­το και δόξα. Το πολυ­συλ­λε­κτι­κό και πολι­τι­σμι­κό μωσαϊ­κό των κατοί­κων του είχε κάνει το θαύ­μα του και οι Πει­ραιώ­τες απέ­κτη­σαν τοπι­κή συνεί­δη­ση και κύρια χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Αυτά της ειλι­κρί­νειας, της περη­φά­νιας, της εργα­τι­κό­τη­τας, της ντο­μπρο­σύ­νης αλλά και αυτό της μαγκιάς. Ο Πει­ραιάς γίνε­ται γνω­στός στα πέρα­τα της γής με τα παι­διά του Πει­ραιά – της Μελί­νας, αλλά και το θρύ­λο της πόλης μας τον Ολυμπιακό.

Σήμε­ρα εδώ, στην 4η Αμφι­κτυο­νία, βρι­σκό­μα­στε όλοι οι από­γο­νοι των εποί­κων που προ­α­να­φέ­ρα­με και παρα­θέ­του­με στα περί­πτε­ρα μας τις ίδιες αξί­ες, τα ήθη και τα έθι­μα, ακό­μα και τον τρό­πο ζωής του τόπου μας ‚αυτόν που κου­βά­λη­σαν μαζί τους στο Πει­ραιά οι πρό­γο­νοί μας.

Είναι δε χαρα­κτη­ρι­στι­κή η αγά­πη όλων μας για τις ιδιαί­τε­ρες πατρί­δες μας, αγα­πά­με – δια­τη­ρού­με και μετα­φέ­ρου­με στα παι­διά μας τα ήθη και έθι­μα της κατα­γω­γής μας. Μανιά­τες, Κρη­τι­κοί, Βλά­χοι, Κυκλα­δί­τες, Επτα­νή­σιοι, Χιώ­τες, Υδραί­οι, Δωδε­κα­νή­σιοι, Κυθή­ριοι, Ηπει­ρώ­τες, Μικρα­σιά­τες, Πελο­πον­νή­σιοι , συνέ­βα­λαν στην ανά­πτυ­ξη της πόλης μας. Δια­φο­ρε­τι­κές αντι­λή­ψεις και από­ψεις. Όμως ένας κοι­νός παρα­νο­μα­στής – Η μεγά­λη αγά­πη μας για τον Πειραιά.

Τελειώ­νο­ντας θέλω επι­γραμ­μα­τι­κά να προ­σθέ­σω ότι ο Πει­ραιάς άντε­ξε σε δύσκο­λα χρό­νια, σε πολέ­μους και μεγά­λες κρί­σεις και είμαι από­λυ­τα βέβαιος ότι θα αντέ­ξει και την κρί­ση που βιώ­νου­με τα τελευ­ταία χρό­νια, για­τί ο Πει­ραιάς ξέρει να παλεύ­ει, ξέρει να αντι­στέ­κε­ται, ξέρει να δημιουρ­γεί – για­τί πάντα ήταν και πάντα θα είναι το λιμά­νι του λιο­ντα­ριού και της καρ­διάς μας».

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -