Η Αθήνα του μέσου Αθηναίου

Η Αθή­να είναι φιλι­κή πόλη μόνο για τους νέους και τους ξενύ­χτη­δες. Οι πρώ­τοι δεν πολυ­δί­νουν σημα­σία στη ρυμο­το­μία, τα πάρ­κα, τα πεζο­δρό­μια, τις πλα­τεί­ες, δεκά­ρα δεν δίνουν εάν όλα αυτά υπάρ­χουν, αφού άλλα τούς δονούν, σχέ­ση έχο­ντα με τις ερω­τι­κές τους δυνά­μεις και μια μεθυ­στι­κή συνύ­παρ­ξη. Οι δεύ­τε­ροι δεν αντι­με­τω­πί­ζουν τον συνω­στι­σμό της ημέ­ρας στους δρό­μους, την πολυ­κο­σμία στα μέσα μετα­φο­ράς, τις απί­θα­νες έρι­δες που λαμ­βά­νουν χώρα ανά πάσα στιγ­μή, απροσ­δό­κη­τα, ανύποπτα.

Του Γιώρ­γου Σταματόπουλου

Δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον θα πέσεις επά­νω, που δεν περ­νά­ει και τις καλύ­τε­ρες στιγ­μές του και είναι έτοι­μος να ανα­με­τρη­θεί με τον καθέ­να [κυρί­ως με τον ακυ­ρω­μέ­νο και απο­ξε­νω­μέ­νο εαυ­τό του ‑κυρί­ως].

Μιλά­με για το κέντρο της Αθή­νας, ακό­μη και για τα ελκυ­στι­κά για τους του­ρί­στες σημεία της, όπως είναι η περιο­χή γύρω από την Ακρό­πο­λη, Μονα­στη­ρά­κι, Θησείο, Πλά­κα. Για τον μέσο Αθη­ναίο η πρω­τεύ­ου­σα είναι εχθρική.

Το πώς και για­τί της απε­νε­μή­θη Βρα­βείο Και­νο­το­μί­ας και ποιες είναι οι δομές που ανε­πτύ­χθη­σαν και για τις οποί­ες δομές η Ευρω­παϊ­κή Επι­τρο­πή απο­νέ­μει αυτό το βρα­βείο, συνο­δευό­με­νο μάλι­στα από ένα (;) εκα­τομ­μύ­ριο ευρώ, αυτό το ξέρουν μόνο όσοι το απο­φά­σι­σαν· κάποιους λόγους θα είχαν, που δεν θα είχαν σχέ­ση όμως [οι λόγοι] με την αλή­θεια, με την πραγματικότητα.

Είναι να γελά κανείς [επει­δή έχει κου­ρα­στεί να λυπά­ται] με όλα αυτά τα θεα­τρι­κά δρώ­με­να στη σφαί­ρα της ενη­μέ­ρω­σης και των βρα­βεύ­σε­ων ‑το ίδιο και με τις συμ­φω­νί­ες που δεν είναι ακρι­βώς συμ­φω­νί­ες αλλά θεμέ­λια για μελ­λο­ντι­κές συμ­φω­νί­ες μετα­ξύ Κρά­τους και Εκκλη­σί­ας, Ελλά­δας-ΠΓΔΜ και λοι­πές ασυ­ναρ­τη­σί­ες για περι­κο­πή ή όχι των συντάξεων.

Τις συντά­ξεις όλοι τις διεκ­δι­κούν και κατε­βαί­νουν μάλι­στα και στους δρό­μους· για την κατά­πτω­ση και τον μαρα­σμό [την υπο­βάθ­μι­ση] της πόλης στην οποία ζουν και για το χαμη­λό πολι­τι­στι­κό επί­πε­δο ουδείς ενδια­φέ­ρε­ται ‑ούτε καν στη γει­το­νιά του.

Βεβαί­ως η Αθή­να στο βάθος της είναι ωραία, αρκεί να μπο­ρεί να δει κανείς τα ωραία της πράγ­μα­τα και να είναι σε θέση να τα βιώ­νει. Εξα­κο­λου­θεί εντού­τοις να εκδιώ­κει τον μέσο πολί­τη, που κινεί­ται μόνο με κρα­τι­κά μετα­φο­ρι­κά μέσα και, είπα­με: δεν είναι νέος, δεν είναι ξενύ­χτης, δεν είναι απλός επι­σκέ­πτης ή του­ρί­στας. Λίγοι σέβο­νται τα μνη­μεία της και ελά­χι­στοι επι­σκέ­πτο­νται τους επί­σης λίγους «πνεύ­μο­νές» της.

Δεν θυμά­μαι ποιος αλλά αυτός ο κάποιος θεω­ρού­σε ότι αν παρα­τη­ρή­σεις με προ­σο­χή τη ζωή στα πεζο­δρό­μια μιας πόλης μπο­ρείς να αντι­λη­φθείς το επί­πε­δο της δημο­κρα­τι­κό­τη­τας των πολι­τών που ζουν σε αυτή την πόλη, να ζυγί­σεις το πολι­τι­στι­κό βάρος της, να υπο­ψια­στείς τη δυσφο­ρία όσων νιώ­θουν ακό­μη ελεύ­θε­ροι ή ανε­ξάρ­τη­τοι. Δεν βλέ­πω καμιά υπερ­βο­λή σε αυτήν την προ­σέγ­γι­ση, είτε στε­νά είναι τα πεζο­δρό­μια είτε ευρύ­χω­ρα είτε πολύ­βουα είτε ευρω­παϊ­κά, αμε­ρι­κα­νι­κά και λοιπά.

Στα πεζο­δρό­μια, π.χ., της Αχαρ­νών μπο­ρείς να δρο­σι­στείς από αερά­κι δημο­κρα­τί­ας και όχι σε αυτά της 5ης Λεω­φό­ρου στη Νέα Υόρ­κη ή σε εκεί­να της αρι­στε­ρής όχθης του Σηκουά­να. Απαι­τού­νται μόνο οξύ μάτι και υπο­μο­νή ‑και μια στοι­χειώ­δης δημο­κρα­τι­κή παι­δεία, ασυζητητί.

Ο Καμί­νης φεύ­γει λέει ήσυ­χος, χωρίς ενο­χές ή τύψεις γι’ αυτά που [δεν] πρό­λα­βε να κάνει ‑αλλά τι ακρι­βώς πρό­λα­βε να κάνει;

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -