Η Ύδρα στην Αρχαιότητα: Νεολιθική περίοδος — Μυκηναϊκή εποχή — Αρχαϊκοί χρόνοι

Το όνο­μα της Ύδρας οφεί­λε­ται στα άφθο­να νερά που ανά­βλυ­ζαν από τις πλού­σιες πηγές που είχε στην αρχαιό­τη­τα. Οι ιστο­ρι­κοί ανα­φέ­ρουν το νησί με το όνο­μα Υδραία και στο εσω­τε­ρι­κό του νησιού έχουν δια­σω­θεί ίχνη αρχαί­ων οικι­σμών, όπως μαρ­τυ­ρούν αρχαιο­λο­γι­κές ανα­σκα­φές στη θέση Επισκοπή.

Σύμ­φω­να με τα αρχαιο­λο­γι­κά δεδο­μέ­να (επι­φα­νεια­κά ευρή­μα­τα, θραύ­σμα­τα αγγεί­ων, κατά­λοι­πα οικι­σμού στην θέση Επι­σκο­πή, κτλ), η επί­κοι­ση στο νησί ανά­γε­ται στους πολύ προ της Ομη­ρι­κής περιό­δου χρό­νους, δηλα­δή στην Ύστε­ρη Νεο­λι­θι­κή επο­χή (3000 — 2600 π.Χ.).

Στο σπή­λαιο κοντά στις Πέβγες, νότια του οικι­σμού, έχουν βρε­θεί ίχνη από την Ύστε­ρη Νεο­λι­θι­κή επο­χή. Ένα από τα σημεία του νησιού που φαί­νε­ται ότι κατοι­κή­θη­κε σε όλες τις επο­χές ήταν η Eπι­σκο­πή, το κυριό­τε­ρο γεωρ­γο­κτη­νο­τρο­φι­κό κέντρο του νησιού, καθώς εδώ υπήρ­χαν πλού­σιες πηγές νερού.

Στη διάρ­κεια της Πρω­το­ελ­λα­δι­κής περιό­δου η εγκα­τά­στα­ση έγι­νε κοντά στη Zούρ­βα, στον Aγιο Nικό­λαο, στον Aγιο Γεώρ­γιο Mπί­στη, στη Nησί­ζα και οι άνθρω­ποι με τα πλοία τους έκα­ναν εμπό­ριο οψιδιανού.

Iχνη κατοί­κη­σης από τη Γεω­με­τρι­κή επο­χή υπάρ­χουν στον Bλυ­χό, όπως επί­σης υπάρ­χουν ίχνη και από τη Μακε­δο­νι­κή επο­χή, από την Υστε­ρο­ρω­μαϊ­κή και τη Βυζα­ντι­νή σε διά­φο­ρα σημεία του νησιού.

Η Ύδρα φαί­νε­ται ότι δεν κατά­φε­ρε στους αιώ­νες που ακο­λού­θη­σαν να εξε­λι­χθεί σε τόπο κοι­νω­νι­κά και ιστο­ρι­κά συγκροτημένο.

Περί­που τον 13ο π.Χ. αιώ­να, γίνε­ται τόπος εγκα­τά­στα­σης και δια­μο­νής Δρυό­πων αγρο­τών, βοσκών και ψαρά­δων, ανθρώ­πων σκλη­ρο­τρά­χη­λων χωρίς ιδιαί­τε­ρες φιλο­δο­ξί­ες και ανα­ζη­τή­σεις πέρα των στε­νών ορί­ων του τόπου τους, οι οποί­οι προη­γου­μέ­νως ζού­σαν στις ορει­νές περιο­χές του Παρ­νασ­σού και της Οίτης και κατέ­φυ­γαν στο νησί κάτω από την πίε­ση των Δωριέων.

Δύο αιώ­νες αργό­τε­ρα, με την κάθο­δο των Δωριέ­ων, οι Δρύ­ο­πες εξα­φα­νί­ζο­νται και χάνε­ται κάθε ίχνος ζωής στο νησί.

Στους αιώ­νες που ακο­λού­θη­σαν παρέ­με­νε ένας τόπος τρα­χύς και σχε­δόν έρη­μος, απο­κομ­μέ­νος από την ιστο­ρι­κή και πολι­τι­στι­κή εξέλιξη.

Κατά την Πρώ­ι­μη Αρχαιό­τη­τα ο ιστο­ρι­κός της ρόλος εξα­κο­λου­θεί να παρα­μέ­νει ασή­μα­ντος. Το πιθα­νό­τε­ρο είναι να υπα­γό­ταν στην δικαιο­δο­σία του πανί­σχυ­ρου τότε Βασι­λεί­ου των Μυκη­νών (Ομή­ρου Ηλιά­δα, στ. 100 — 109). Γύρω στα 560 π.Χ. περι­ήλ­θε αρχι­κά στους Ερμιο­νείς μέχρι το 525 π.Χ. και στη συνέ­χεια, σύμ­φω­να με ιστο­ρι­κή μαρ­τυ­ρία του Ηρο­δό­του αγο­ρά­στη­κε από Σάμιους πολι­τι­κούς φυγά­δες για να παρα­δο­θεί αργό­τε­ρα από αυτούς στους Τροι­ζη­νί­ους, που επι­μό­νως επι­ζη­τού­σαν την κατο­χή της κυρί­ως για λόγους καλ­λιέρ­γειας και βοσκής των αιγο­προ­βά­των τους. Υπό την εξου­σία των Τροι­ζή­νιων η Ύδρα παρα­μέ­νει μέχρι τον 4ο π.Χ. αιώνα.

Ιστο­ρι­κοί της αρχαιό­τη­τας όπως ο Ηρό­δο­τος (Γ’ 19), ο Γεω­γρά­φος Πτο­λε­μαί­ος (Δ’ 334), ο περι­η­γη­τής Παυ­σα­νί­ας (Β’ 439) και οι Λεξι­κο­γρά­φοι Στέ­φα­νος ο Βυζά­ντιος (6ος αιώ­νας πχ) και Ησύ­χιος (5ος αιώ­νας π.Χ.), σπα­νί­ως κάνουν μνεία του ονό­μα­τός της και γενι­κό­τε­ρα δεν ανα­φέ­ρο­νται στην Υδρα.

Η μονα­δι­κή μαρ­τυ­ρία που υπάρ­χει για την Ύδρα, είναι η ανα­φο­ρά του Στέ­φα­νου του Βυζά­ντιου σε έναν κωμω­διο­γρά­φο με το όνο­μα Ευά­γης, ο οποί­ος κατοι­κού­σε στο νησί.

Για τους επό­με­νους αιώ­νες οι πλη­ρο­φο­ρί­ες που υπάρ­χουν είναι ελά­χι­στες. Στις δυτι­κές μεσαιω­νι­κές πηγές — κυρί­ως γεω­γρα­φι­κά κεί­με­να και χάρ­τες — το όνο­μα του νησιού εμφα­νί­ζε­ται παραλ­λαγ­μέ­νο με διά­φο­ρες μορ­φές (Sidra, Sidre, Sidera, Sidero, Sidro κ.α.), ενώ δεν έχει διευ­κρι­νι­στεί ο χρό­νος καθιέ­ρω­σης του σημε­ρι­νού ονόματος.

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -