Γαλάτσι: Ιστορική αναδρομή

Το Γαλά­τσι μέχρι το 1850 ήταν μια ακα­τοί­κη­τη περιο­χή με το όνο­μα Εύμορ­φη Εκκλη­σιά (Ομορ­φοκ­κλη­σιά) από τον ομώ­νυ­μο ναό της περιο­χής. Τότε άρχι­σαν να κατα­φθά­νουν οι πρώ­τοι κάτοι­κοι από την περιο­χή της Φωκί­δας, οι οποί­οι φτιά­χνουν προ­σω­ρι­νές κατοι­κί­ες, για να ξεκα­λο­και­ριά­ζουν τα κοπά­δια τους, που αργό­τε­ρα με την ανά­πτυ­ξη της Αθή­νας πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται ενώ δημιουρ­γού­νται τα πρώ­τα ασβεστοκάμινα.

Οι πρώ­τοι όμως μόνι­μοι κάτοι­κοι έρχο­νται την δεκα­ε­τία του 1910 κυρί­ως ως εργά­τες στα καμί­νια. Τότε αρχί­ζει η εισ­ροή Ναξιω­τών. Το 1925 το Γαλά­τσι απο­τε­λού­σε εξο­χι­κή περιο­χή της Αθή­νας όπου μαζεύ­ο­νταν πολ­λοί αρι­στο­κρά­τες της πρω­τεύ­ου­σας. Αργό­τε­ρα παρα­τη­ρεί­ται άνο­δος του πλη­θυ­σμού με κατοί­κους που προ­έρ­χο­νται από όλες τις περιο­χές της Ελλά­δας. Έχουν αρχί­σει να δημιουρ­γού­νται τα πρώ­τα κατα­στή­μα­τα. Το 1927, για μερι­κούς μήνες απο­τέ­λε­σε ξεχω­ρι­στή κοι­νό­τη­τα για πρώ­τη φορά, όμως επέ­στρε­ψε στην κυριό­τη­τα του Δήμου Αθη­ναί­ων. Την περί­ο­δο της Γερ­μα­νι­κής κατο­χής στα Τουρ­κο­βού­νια κρύ­βο­νται πολ­λές αντι­στα­σια­κές οργα­νώ­σεις. Το 1954 το Γαλά­τσι απο­σχί­ζε­ται από τον δήμο Αθη­ναί­ων ως ομώ­νυ­μη κοι­νό­τη­τα, ενώ το 1963 έχο­ντας πλέ­ον περί­που 14.000 κατοί­κους γίνε­ται δήμος.

Τα Τουρ­κο­βού­νια ανα­φέ­ρο­νται για πρώ­τη φορά από τον Παυ­σα­νία στα Αττι­κά του με το όνο­μα Αγχε­σμός, λέγο­ντας ότι εκεί βρί­σκε­ται ξόα­νο του θεού Δία (Διός άγαλ­μα Αγχε­σμί­ου), και­ρι­κού θεού, αφού από εκεί λέγε­ται ότι ο Δίας έρι­χνε τους κεραυ­νούς. Το όνο­μα Αγχε­σμός προ­έρ­χε­ται από τις λέξεις άγχη που σημαί­νει πλη­σί­ον και εσμός που σημαί­νει αυτός που εξορ­μά δυνα­τά. Ο Παυ­σα­νί­ας ανα­φέ­ρει ότι από την επο­χή του Σόλω­να το βου­νό έκρυ­βε πολ­λούς κιν­δύ­νους όπως ανέ­μους, αγρί­μια, κεραυ­νούς, ληστές οι οποί­οι κρύ­βο­νταν στις σπη­λιές και κατέ­βαι­ναν και λήστευαν το άστυ.

Το 1932 ο αρχαιο­λό­γος Μπερντ ανα­κά­λυ­ψε στο βόρειο άκρο του βου­νού ίχνη αρχαί­ου βωμού ενώ ο Διο­νύ­σιος Σουρ­με­λής στην “Ιστο­ρία των Αθη­νών” ανα­φέ­ρει ότι στο βου­νό βρι­σκό­ταν το Άλσος των Ευμε­νί­δων, όπου οδη­γή­θη­κε ο Οιδί­πο­δας από την κόρη του Αντι­γό­νη για να ξεπλυ­θεί από τα αμαρ­τή­μα­τα της οικο­γέ­νειας των Λαβδα­κι­δών και να δικα­στεί. Το αρχαίο όνο­μα δια­τη­ρή­θη­κε μέχρι τον 3ο — 5ο αιώ­να μ.Χ. οπό­τε ο λόφος μετο­νο­μά­στη­κε σε Λυκο­βού­νια προ­φα­νώς από τους λύκους που υπήρ­χαν εκεί ή από το φως που έλου­ζε το βου­νό (λύκος=φως), ενώ μια άλλη εκδο­χή ανα­φέ­ρει ότι το όνο­μα το πήρε από τον Λύκο, γιο του βασι­λιά της Αττι­κής, Ερε­χθέα, στον οποίο ο πατέ­ρας του άφη­σε κλη­ρο­νο­μιά τον λόφο. Την σημε­ρι­νή ονο­μα­σία Τουρ­κο­βού­νια, την πήρε τον 15ο αιώ­να επει­δή απο­τε­λού­σε οχυ­ρό των Τούρ­κων το 1456. Ο Νίκος Καρό­ρης, αγω­νι­στής της Επα­νά­στα­σης του 1821, ανα­φέ­ρει στα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του τις κινή­σεις των Τούρ­κων μπρο­στά, πίσω και πάνω στο βου­νό, στη διάρ­κεια της μάχης της Αθή­νας. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώ­να, στα Τουρ­κο­βού­νια εκπαι­δευό­ταν το Ιππι­κό, μέχρι το 1943 η Στρα­τιω­τι­κή Σχο­λή Ευελ­πί­δων ενώ μέχρι το 1946 έκα­νε ασκή­σεις σκο­πο­βο­λής η Αστυ­νο­μία. Μέχρι το 1941, τα Τουρ­κο­βού­νια δια­τη­ρούν τη πυκνή τους βλά­στη­ση. Η Κατο­χή και οι ανά­γκες των Αθη­ναί­ων για καύ­σι­μα οδή­γη­σαν το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του δάσους σε κατα­στρο­φή. Το βου­νό και στη διάρ­κεια του πολέ­μου παρα­μέ­νει δύσβα­το. Λίγοι τολ­μη­ροί κατα­φέρ­νουν να το πατή­σουν. Η ανά­πτυ­ξη της περιο­χής και η δημιουρ­γία αρχι­κά, οργα­νω­μέ­νου οικι­σμού, έπει­τα Κοι­νό­τη­τας και στο τέλος δήμου δεν αφή­νουν αλώ­βη­τα τα Τουρκοβούνια.

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -