Το σοβαρότερο πρόβλημα της πρωτεύουσας

Ο υπο­ψή­φιος δήμαρ­χος Αθη­ναί­ων Παύ­λος Γερου­λά­νος υπο­στη­ρί­ζει ότι έχει τη λύση για τα Εξάρ­χεια. «Να ακο­λου­θή­σου­με το χρή­μα», λέει. Εννο­εί, δηλα­δή, το «μαύ­ρο» χρή­μα των εγκλη­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων, που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται το ιδιό­τυ­πο άσυ­λο της περιο­χής. Αν αυτά τα κυκλώ­μα­τα εξαρ­θρω­θούν, τότε το πρό­βλη­μα λύνε­ται ως διά μαγεί­ας, υπο­στη­ρί­ζει. Το οικο­νο­μι­κό, δηλα­δή, είναι η λύση για το πρό­βλη­μα στα Εξάρ­χεια – το οποίο σημειω­τέ­ον ο ίδιος απο­φεύ­γει να το προσ­διο­ρί­σει ως πολι­τι­κό. Αυτό όμως εννο­εί και κάνει μεγά­λο λάθος.

Το πολι­τι­κό πρό­βλη­μα, δηλα­δή οι αναρ­χι­κοί και η ανο­μία που επέ­βα­λαν, προη­γή­θη­κε του οικο­νο­μι­κού. Με άλλα λόγια, οι εγκλη­μα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες που δια­κι­νούν το «μαύ­ρο» χρή­μα εγκα­τα­στά­θη­καν εκεί επει­δή ακρι­βώς στην περιο­χή είχαν εδραιω­θεί οι αναρ­χι­κοί και επι­βά­λει το καθε­στώς ανο­μί­ας. Η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα ακο­λού­θη­σε ως φυσι­κό επα­κό­λου­θο εξαι­τί­ας της διάρ­κειας του φαι­νο­μέ­νου. Διό­τι, καλά όταν είναι είκο­σι ή τριά­ντα ετών, όταν γίνει σαρά­ντα πώς θα ζήσει ο αναρ­χι­κός, σαν τα πετει­νά του ουρα­νού για τα οποία φρο­ντί­ζει η θεία πρόνοια;

Εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα και αναρ­χία είναι συγκοι­νω­νού­ντα δοχεία από τη φύση τους. Είτε σε υψη­λό επί­πε­δο, π.χ. ο Στε­φα­νά­κος με τους «Πυρή­νες», είτε στο χαμη­λό των χού­λι­γκαν. Τα Εξάρ­χεια ήταν μια γρα­φι­κό­τη­τα της Μετα­πο­λί­τευ­σης, που εξε­λί­χθη­κε στο σοβα­ρό­τε­ρο πρό­βλη­μα της Αθή­νας. Και τώρα προ­σπα­θούν ορι­σμέ­νοι φιλό­δο­ξοι, όπως ο πρά­σι­νος Παύ­λος, να βρουν την εύκο­λη λύση χωρίς να σπά­σουν αυγά. Ας μην αυτα­πα­τώ­με­θα, όμως. Φυσι­κά και το πρό­βλη­μα των Εξαρ­χεί­ων δεν λύνε­ται μόνο με τη νόμι­μη βία του κρά­τους. Φυσι­κά και χρειά­ζε­ται μια προ­σέγ­γι­ση γενι­κό­τε­ρη. Είναι όμως εξί­σου εσφαλ­μέ­νο να πιστεύ­ου­με ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει λύση χωρίς την απο­κα­τά­στα­ση της έννο­μης τάξης στην περιο­χή, κάτι το οποίο δεν γίνε­ται χωρίς καθό­λου βία. Εκτός, βέβαια, αν ντρε­πό­μα­στε να το πού­με ανοι­κτά, επει­δή συμ­βαί­νει να φλερ­τά­ρου­με τους αρι­στε­ρούς ψηφοφόρους…
Ζήτη­μα φύσης
Ο Θανά­σης Θεο­χα­ρό­που­λος ξέρει να αντα­πο­κρί­νε­ται στο κάλε­σμα του αφε­ντι­κού του, διό­τι έχει μαθη­τεύ­σει κοντά στον κυρ Φώτη Κου­βέ­λη – τον ξακου­στό περι­πτε­ρά της Αρι­στε­ράς και σήμε­ρα υπουρ­γό του Τσί­πρα. Στην πρό­σφα­τη ευρω­σο­σια­λι­στι­κή εκδή­λω­ση στην Αθή­να, ο Τσί­πρας έψε­ξε τους από­ντες (Σταύ­ρο και Φώφη) και απέ­δω­σε την απου­σία τους στην «έλλει­ψη αυτοπεποίθησης».

Ο Θανά­σης που πιά­νει που­λιά στον αέρα (ποιος Τσί­πρας; Αυτός να δεί­τε!..) πρό­σε­ξε αμέ­σως, πρώ­τος απ’ όλους, το κόκα­λο στον αέρα και όρμη­ξε να το αρπά­ξει σχε­δόν πριν πέσει στο έδα­φος! Ετσι, την επο­μέ­νη, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την ίδια φρα­σε­ο­λο­γία με τον Τσί­πρα, μας βεβαί­ω­σε ότι η ΔΗΜΑΡ έχει την αυτο­πε­ποί­θη­ση, ώστε να μη φοβά­ται τη σύγκλι­ση των αρι­στε­ρών δυνά­με­ων στους Ευρωσοσιαλιστές.

Θα δια­φω­νή­σω. Δεν είναι ζήτη­μα αυτο­πε­ποί­θη­σης για τη ΔΗΜΑΡ, αλλά ζήτη­μα φύσης, όπως π.χ. στον αισώ­πειο μύθο για τον σκορ­πιό και τον βάτρα­χο. Η ΔΗΜΑΡ είναι παρά­σι­το της Αρι­στε­ράς. Είναι η φύση της τέτοια, ώστε να προ­σκολ­λά­ται σε μεγα­λύ­τε­ρους οργανισμούς.
Παρεμπιπτόντως
Καλά ο Σταύ­ρος (αυτός αφου­γκρά­ζε­ται το «κρυ­φο­πο­τά­μι», όπως το λέει, που ρέει υπο­γεί­ως…). Η Φώφη, όμως, πώς να βρε­θεί με τον Τσί­πρα στην ίδια αίθου­σα; Δεν χρειά­ζε­ται να το ακούς από τους δικούς της, φαί­νε­ται κιό­λας, για­τί η ίδια δεν το κρύ­βει ότι είναι έξαλ­λη με τον Τσί­πρα. Ισως από όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της Φώφης ως πολι­τι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τας είναι ο θυμός. Παρα­κο­λου­θή­στε τη μια φορά στη Βου­λή και θα το δεί­τε. Η απου­σία της, επο­μέ­νως, συνέ­βα­λε στη δια­τή­ρη­ση της ψυχραι­μί­ας της και στην απο­φυ­γή σκη­νών απεί­ρου κάλ­λους, κατά το λεγόμενο.

Τώρα, αν ήταν καλό ότι απε­φεύ­χθη­σαν επει­σό­δια; Συγ­χω­ρή­στε με αν σας σοκά­ρω με την έλλει­ψη πολι­τι­κής ορθό­τη­τας, αλλά εγώ θα ήθε­λα πάρα πολύ μια ωραία, πλού­σια, χορ­τα­στι­κή σκη­νή μετα­ξύ Φώφης και Αλέ­ξη! Με φωνές, υστε­ρί­ες, λυγ­μούς, όλα αυτά. Είναι, βλέ­πε­τε, και αυτό θέμα φύσης, όπως παραπάνω…
Σιγά το αίνιγμα
Οι δικτα­το­ρί­ες, είτε αρι­στε­ρές είτε δεξιές, δεν κατα­φέρ­νουν ποτέ να χτί­σουν το καλύ­τε­ρο μέλ­λον για όλους. Δεν ισχύ­ει το ίδιο όμως για τους δικτά­το­ρες· αυτοί, κατά κανό­να, τα κατα­φέρ­νουν να εξα­σφα­λί­ζουν το δικό τους μέλ­λον. Υπό το πρί­σμα αυτό κατα­λα­βαί­νω εγώ τους λόγους της μυστη­ριώ­δους τετρά­ω­ρης στά­σης του κυβερ­νη­τι­κού αερο­σκά­φους της Βενε­ζου­έ­λας στην Αθή­να, με επι­βά­τη τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών του Μαδού­ρο και τη μαύ­ρη τσά­ντα του.

Υπο­θέ­τω ότι η στά­ση στην Αθή­να ήταν ένας από τους σκο­πούς της συγκε­κρι­μέ­νης πτή­σης. Ειδάλ­λως, αν το θέμα ήταν μόνο ο ανε­φο­δια­σμός και εφό­σον το αερο­σκά­φος ερχό­ταν από τα ανα­το­λι­κά, για­τί δεν προ­τι­μή­θη­κε η Τουρ­κία; Αλλω­στε, οι σχέ­σεις των δύο δικτα­τό­ρων είναι αδελ­φι­κές – «αδελ­φό» προ­σφω­νού­σε τον Μαδού­ρο ο Ερντο­γάν στις δηλώ­σεις στή­ρι­ξης του καθε­στώ­τος. Είναι, επί­σης, γνω­στό ότι μεγά­λο μέρος του φυγα­δευ­θέ­ντος χρυ­σού της Βενε­ζου­έ­λας έχει κατα­λή­ξει στην Τουρ­κία. Επο­μέ­νως, κάποιο συγκε­κρι­μέ­νο σκο­πό είχε η στά­ση στην Αθή­να, που μας είναι άγνω­στος προ­σώ­ρας. Μη σας νοιά­ζει όμως. Θα τον μάθου­με, όταν θα έχει καταρ­ρεύ­σει η δικτα­το­ρία στη Βενε­ζου­έ­λα – για­τί πάντα τα ανε­λεύ­θε­ρα καθε­στώ­τα στο τέλος καταρρέουν.

Πηγή http://www.kathimerini.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -