Το άγνωστο Δουργούτι των προσφύγων αποκαλύπτεται.

Το 1923, αμέ­σως μετά τη Μικρα­σια­τι­κή Κατα­στρο­φή, στο Δουρ­γού­τι, το οποίο σήμε­ρα η Αθή­να το γνω­ρί­ζει ως Νέο Κόσμο, οι πρό­σφυ­γες στή­νουν τις πρώ­τες παρά­γκες. Αργό­τε­ρα προ­στί­θε­νται και άλλες, καθώς συγ­γε­νείς, γνω­στοί και φίλοι που κατόρ­θω­σαν να επι­βιώ­σουν μαζεύ­ο­νται στην ίδια γειτονιά. 

Περί­που 10 με 12 χιλιά­δες άνθρω­ποι θα στοι­βα­χθούν στην προ­σφυ­γι­κή παρα­γκού­πο­λη, στην πλειο­ψη­φία τους Αρμέ­νιοι. Μόλις το 20% είναι Έλλη­νες, ενώ ανά­με­σα στις κυρί­αρ­χες γλώσ­σες του συνοι­κι­σμού περι­λαμ­βά­νο­νται και τα τουρκικά.Ο πρώ­τος συνοι­κι­σμός είχε παρά­γκες. Η τοι­χο­ποι­ία ήταν, συνή­θως, από πλί­θρες (ξύλι­νες πήχες γεμι­σμέ­νες με λάσπη, ασβέ­στη και άχυ­ρα), ενώ η στέ­γη των περισ­σό­τε­ρων παρα­πηγ­μά­των ήταν ένας ξύλι­νος σκε­λε­τός σκε­πα­σμέ­νος με λαμα­ρί­νες και πισ­σό­χαρ­το. Μέχρι τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1950 το νερό που χρη­σι­μο­ποιού­σαν οι κάτοι­κοι ήταν είτε βρό­χι­νο, είτε το αγό­ρα­ζαν με τενε­κέ­δες από τις ιδιω­τι­κές βρύσες.Ο κεντρι­κός δρό­μος του Δουρ­γου­τί­ου, η «Αγο­ρά», συγκρο­τεί­το από έναν απί­θα­να μεγά­λο αριθ­μό αυτο­σχέ­διων κατα­στη­μά­των, ουζε­ρί και καφε­νεί­ων. Ουσια­στι­κά ήταν η δεύ­τε­ρη πλου­σιό­τε­ρη αγο­ρά της Αθή­νας μετά την Βαρ­βά­κειο. Ονο­μα­στά ήταν τα εδώ­δι­μα προ­ϊ­ό­ντα που μπο­ρού­σε να βρει κανείς εκεί, οι παστουρ­μά­δες, τα σου­τζού­κια, η λακέρ­δα και τα σου­βλά­κια με πίτα. Τα τελευ­ταία φαί­νε­ται ότι είναι αρμέ­νι­κη εφεύ­ρε­ση της περιο­χής, και από εκεί απλώ­θη­καν σε όλη την Αθήνα.Το 1936 απο­δί­δο­νται σε Έλλη­νες πρό­σφυ­γες οι έξι πολυ­κα­τοι­κί­ες που ξεκι­νού­σαν από τη λεω­φό­ρο Συγ­γρού, ενώ τμή­μα της περιο­χής ήταν και τα «ιτα­λι­κά», δηλα­δή τα σπι­τά­κια στα όρια των οδών Λαγου­μι­τζή και Σαρκουδίνου.Οι παρά­γκες, καθώς και οι φυλε­τι­κές και γλωσ­σι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες του Δουρ­γου­τί­ου, το καθι­στού­σαν γκέ­το όπου δύσκο­λα έμπαι­νε ο ξένος. Η δε πλη­θώ­ρα των μαγα­ζιών έκα­νε τους κατοί­κους του να αισθά­νο­νται αυτάρ­κεις, με απο­τέ­λε­σμα, για κάποιες δεκα­ε­τί­ες, οι μεγα­λύ­τε­ροι σπά­νια να περ­νούν τα όρια του συνοικισμού.Στις 9 Αυγού­στου 1944 εκεί έγι­νε το μεγα­λύ­τε­ρο μπλό­κο της Αθή­νας, το (σχε­δόν άγνω­στο) Μπλό­κο του Δουρ­γου­τί­ου, στο οποίο οι Γερ­μα­νοί εκτέ­λε­σαν επί τόπου περί­που 200 αγω­νι­στές, ενώ πιά­στη­καν όμη­ροι περί­που 2.000. Παράλ­λη­λα, το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος των σπι­τιών παρα­δό­θη­καν στις φλόγες.

Ο συνοι­κι­σμός δια­λύ­θη­κε όταν ένα μεγά­λο κομ­μά­τι των Αρμε­νί­ων μετα­νά­στευ­σε μετά τον Εμφύ­λιο, και όταν το 1963–4 γκρε­μί­στη­καν οι παρά­γκες και στις και­νούρ­γιες πολυ­κα­τοι­κί­ες μετα­κό­μι­σαν πρό­σφυ­γες από τη Δρα­πε­τσώ­να, τα Κου­ντου­ριώ­τι­κα, τη Νέα Ιωνία και τον Ταύρο

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -