Η ιδανική γειτονιά: Απόψεις… στο τετράγωνο

της Ηρώς Κουνάδη

Τι κάνει μια γει­το­νιά ιδα­νι­κή; Όπως και σε οποια­δή­πο­τε άλλη ερώ­τη­ση που εμπε­ριέ­χει την λέξη «ιδα­νι­κή» (ιδα­νι­κή δου­λειά, ιδα­νι­κή σχέ­ση, ιδα­νι­κή από­δρα­ση από την καθη­με­ρι­νό­τη­τα και πάει λέγο­ντας) η απά­ντη­ση είναι μία: εξαρ­τά­ται ποιον ρωτάς. Ανα­λό­γως την ηλι­κία, τις καθη­με­ρι­νές συνή­θειες, τον χαρα­κτή­ρα και τον τρό­πο ζωής του καθε­νός, ο ένας ορι­σμός της ιδα­νι­κής γει­το­νιάς από τον άλλο μπο­ρεί να απέ­χουν τόσο όσο το Μετα­ξουρ­γείο με τα Μελίσ­σια, ή ο Πει­ραιάς με την Δροσιά.

Όταν μιλά­με για το μέρος όπου επι­στρέ­φεις σχε­δόν κάθε βρά­δυ, και στο οποίο ξυπνάς σχε­δόν κάθε πρωί, ο παρά­δει­σος του ενός μπο­ρεί να είναι ο εφιάλ­της του άλλου. Θέλε­τε, για παρά­δειγ­μα, μπα­ρά­κια σε από­στα­ση βημά­των από το κατώ­φλι του σπι­τιού σας, για να κατε­βαί­νε­τε για ποτό όπο­τε έχε­τε αϋπνί­ες, ή ησυ­χία και πρά­σι­νο για να παί­ζουν τα πιτσι­ρί­κια σας; Προ­τι­μά­τε μια μικρή γει­το­νιά όπου όλοι καλη­με­ρί­ζο­νται μετα­ξύ τους, ή ένα αστι­κό κέντρο όπου κανείς δεν ασχο­λεί­ται με το ποιος σας συνό­δευε και τι ώρα βγή­κα­τε από το σπί­τι σας;

Ρωτή­σα­με ανθρώ­πους δια­φο­ρε­τι­κών ηλι­κιών, με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους ζωής και δια­φο­ρε­τι­κά γού­στα, να μας εξη­γή­σουν για­τί η γει­το­νιά τους είναι ή δεν είναι ιδα­νι­κή, για­τί επέ­λε­ξαν να μεί­νουν εκεί ή για­τί θα ήθε­λαν να φύγουν. Και στη συνέ­χεια, προ­σπα­θή­σα­με να «χτί­σου­με» από την αρχή την δική μας, φαντα­στι­κή, ιδα­νι­κή γει­το­νιά, με όσο πιο αντι­κει­με­νι­κά κρι­τή­ρια γίνε­ται. Το αν τα κατα­φέ­ρα­με, θα μας το πεί­τε εσείς, στα σχό­λια, στο τέλος του κειμένου.

Μου αρέ­σει η γει­το­νιά μου γιατί…

- Μένω στου Γκύ­ζη, δεν είμαι Πανα­θη­ναϊ­κός, και δεν προ­τί­θε­μαι να φύγω από τη γει­το­νιά μου. Για­τί έχει νεραν­τζιές που μοσχο­βο­λούν την άνοι­ξη δίπλα απ’ το μπαλ­κό­νι μου. Για­τί η φουρ­νά­ρισ­σα απέ­να­ντι –που κάνει τα καλύ­τε­ρα γλυ­κά και κρα­τά ανοι­χτό τον φούρ­νο ως τις 22.00– έχει μάθει ότι μου αρέ­σει η πρα­λί­να. Για­τί μένουν αρκε­τοί Αφρι­κα­νοί στον δρό­μο μου, αλλά όλη η γει­το­νιά τους χαι­ρε­τά εγκάρ­δια, κι εκεί­νοι το ίδιο, κάτι που μου λέει πως δεν υπάρ­χουν Χρυ­σαυ­γί­τες ανά­με­σά μας. Για­τί από την ταρά­τσα μπο­ρώ να δω και τον Λυκα­βητ­τό και την Ακρό­πο­λη. Για­τί υπάρ­χει η αίσθη­ση της ήσυ­χης γει­το­νιάς, αλλά οι κεντρι­κές λεω­φό­ροι και το κέντρο βρί­σκο­νται μια ανά­σα μακριά –βρί­σκε­σαι στο κέντρο χωρίς να είσαι στο κέντρο. Και για­τί η τρε­λή της γει­το­νιάς, παρό­τι γκρι­νιά­ζω που με ξυπνά­ει κάθε βρά­δυ φωνά­ζο­ντας ότι θέλει άντρα, κατά βάθος με διασκεδάζει.
Γιάν­νης, 25, κάτοι­κος Γκύζη

— Μένω στη Ζέα, λίγο πιο πέρα από το Πασα­λι­μά­νι. Όταν ήμουν μικρή, ρωτού­σα την μητέ­ρα μου πώς γίνε­ται και μένει κόσμος μακριά από την θάλασ­σα. Καμιά φορά, ανα­ρω­τιέ­μαι ακό­μα. Τα πρω­ι­νά που φεύ­γω αγου­ρο­ξυ­πνη­μέ­νη και σκου­ντου­φλώ­ντας για την δου­λειά, ρίχνω μια κλε­φτή ματιά στο λαμπύ­ρι­σμα της θάλασ­σας, που είναι κάθε μέρα δια­φο­ρε­τι­κό, κι είμαι αυτο­μά­τως ο πιο ευτυ­χι­σμέ­νος άνθρω­πος του κόσμου. Αυτό δεν το αλλά­ζω με τίπο­τα. Αυτό και τα μπα­ρά­κια της μαρί­νας, την πολυ­κο­σμία, τη ζωντά­νια που υπάρ­χει έξω από την πόρ­τα μου, το γεγο­νός ότι μπο­ρείς να βρεις ό,τι θες ό,τι ώρα το θες. Δεν χρειά­ζε­ται ποτέ να ανη­συ­χώ αν ξεμεί­νω από τσι­γά­ρα στις 3.00 το χάρα­μα, Κυρια­κή προς Δευ­τέ­ρα. Για όλα αυτά, ανέ­χο­μαι και το πρό­βλη­μα του παρ­κα­ρί­σμα­τος, και την κίνη­ση, και το γεγο­νός ότι μένω μακριά από όλα.
Σταυ­ρού­λα, 32, κάτοι­κος Πειραιά

— Μένω στο «τριε­θνές» (σύνο­ρα Αθή­νας, Γαλα­τσί­ου, Νέας Ιωνί­ας), στη Λαμπρι­νή. Και είναι πολύ ωραία διό­τι: Η περιο­χή έχει καλή ρυμο­το­μία και (ναι, θαύ­μα!) τα πεζο­δρό­μια στις γει­το­νιές είναι δεν­δρο­φυ­τευ­μέ­να: οι μου­ριές κάνουν μεγά­λη δια­φο­ρά και εύγε στον Δήμαρ­χο Αθη­ναί­ων που κάπο­τε τις φύτε­ψε. Σε από­στα­ση βολής (5–10 λεπτά περ­πά­τη­μα) υπάρ­χουν δύο μεγά­λες και φρο­ντι­σμέ­νες πλα­τεί­ες. Είναι μια περιο­χή όπου είναι ευχά­ρι­στο να μετα­κι­νεί­σαι πεζή. Η αγο­ρά (από τρά­πε­ζες μέχρι σού­περ μάρ­κετ) είναι κοντά και μαζε­μέ­νη. Σε μισή ώρα έχεις κάνει τις δου­λειές για τα απα­ραί­τη­τα με πολ­λή άνε­ση. Σταθ­μός ηλε­κτρι­κού και μεγά­λοι οδι­κοί άξο­νες (Εθνι­κή οδός και Αττι­κή) επί­σης σε από­στα­ση βολής –δεν χρειά­ζε­ται παρα­πά­νω από 15 λεπτά για να φύγεις ή για να βρε­θείς στο κέντρο της Αθή­νας. Το άλσος Βεΐ­κου, που είναι πολύ ωραίο, είναι στα 5 λεπτά με το αυτο­κί­νη­το (με τα πόδια μισή ώρα γύρ­να και 3 χρό­νια πήγαι­νε, για­τί είναι ανη­φο­ρί­τσα και είμαι καπνι­στής). Τέλος, όταν έχουν απερ­γία οι υπη­ρε­σί­ες καθα­ριό­τη­τας του Δήμου Αθη­ναί­ων, μπο­ρείς να πετάς τα σκου­πί­δια σου στους κάδους των άλλων Δήμων (που είναι πολύ κοντά).
Χρή­στος, 41, κάτοι­κος Λαμπρινής

- Μένω στον Χολαρ­γό 42 χρό­νια, και δεν θα έφευ­γα από εδώ με τίπο­τα. Θέλω την ησυ­χία μου, θέλω να ξέρω τους γεί­το­νές μου και να λέμε μια καλη­μέ­ρα, θέλω να παρ­κά­ρω εύκο­λα, δεν θέλω πολυ­κο­σμία έξω από το σπί­τι μου. Αν θελή­σω πολυ­κο­σμία, παίρ­νω το μετρό και σε δέκα λεπτά είμαι στο κέντρο. Μου αρέ­σει που στην γει­το­νιά μου τα κτί­ρια έχουν από­στα­ση μετα­ξύ τους, που δεν είναι πολύ ψηλά –αν κι έχουν χτι­στεί πολ­λές πολυ­κα­τοι­κί­ες τελευ­ταία– και το βλέμ­μα μου δεν σκο­ντά­φτει σε τοίχους.
Γιώρ­γος, 42, κάτοι­κος Χολαργού

— H γει­το­νιά μου είναι και δεν είναι ιδα­νι­κή. Μένω στην Καλ­λι­θέα, λίγες παράλ­λη­λες από την Συγ­γρού και η αλή­θεια είναι πως βρί­σκο­μαι σε «στρα­τη­γι­κό σημείο». Τι εννοώ; Στα δύο βήμα­τα περ­νά­ει το 040 που πάει Σύνταγ­μα, σε δέκα λεπτά περ­πά­τη­μα βρί­σκο­μαι στον Ηλε­κτρι­κό του Ταύ­ρου και στον παράλ­λη­λο της οδού που μένω περ­νά­ει λεω­φο­ρείο για Συγ­γρού — Φιξ, οπό­τε μπο­ρείς να πεις πως έχω και σχε­τι­κά άμε­ση πρό­σβα­ση σε μετρό. Το Γκά­ζι και τα Πετρά­λω­να είναι λιγό­τε­ρο από δέκα λεπτά με το αυτο­κί­νη­το και η γει­το­νιά έχει τα πάντα: κάβα, κομ­μω­τή­ριο, μίνι μάρ­κετ (ανοι­κτό μέχρι τις 3–4 το πρωί), μανά­βι­κο, χασά­πι­κο, πιτσα­ρία, σου­βλα­τζί­δι­κα, γυμνα­στή­ριο, μοδί­στρα, λαϊ­κή λίγα στε­νά πιο πέρα, ιατρεία για οτι­δή­πο­τε, μαγα­ζί με είδη υπο­λο­γι­στών, κτλ. Μέχρι και κωλό­μπα­ρο — χαρ­το­παι­κτι­κή λέσχη έχει! Τα αρνη­τι­κά; Πάρ­κινγκ με το του­φέ­κι, πολ­λοί αλλο­δα­ποί οι οποί­οι αυξά­νο­νται διαρ­κώς όσο πέφτουν τα ενοί­κια και μπο­ρούν να γίνουν ενο­χλη­τι­κοί τα βρά­δια αν είσαι κοπέ­λα, μέτρια καθα­ριό­τη­τα δρό­μων — πεζο­δρο­μί­ων και η αίσθη­ση ότι “πνί­γε­σαι” από τις πολυ­κα­τοι­κί­ες και τα δεκά­δες παρ­κα­ρι­σμέ­να αυτο­κί­νη­τα. Αν πάντως μετα­κό­μι­ζα ποτέ, η γει­το­νιά μου σίγου­ρα θα μου λείψει.
Νικό­λας, 26, κάτοι­κος Καλλιθέας

— Αυτό που μου αρέ­σει περισ­σό­τε­ρο στα Μελίσ­σια, είναι οι εντυ­πω­σια­κές δημο­τι­κές παρο­χές: μετα­κο­μί­σα­με και τους τηλε­φω­νή­σα­με ότι χρεια­ζό­μα­στε κάδο έξω από το σπί­τι, και την επό­με­νη μέρα είχα­με κάδο έξω από το σπί­τι. Πήρα­με τηλέ­φω­νο όταν κάη­κε η λάμπα του δρό­μου, και ήρθαν την άλλη μέρα και την άλλα­ξαν. Έμε­να εντός των ορί­ων του Δήμου Αθη­ναί­ων πριν, και τα πράγ­μα­τα δεν λει­τουρ­γού­σαν καθό­λου έτσι. Επί­σης, μου αρέ­σει η από­στα­ση μετα­ξύ των κτι­ρί­ων, ότι το σπί­τι του απέ­να­ντι δεν ξεκι­νά στο ενά­μι­σι μέτρο από το μπαλ­κό­νι μου, και ότι είναι ήσυ­χη γει­το­νιά με πεζο­δρό­μια, βασι­κό κρι­τή­ριο αν έχεις πιτσιρίκια.
Δημή­τρης, 38, κάτοι­κος Μελισσιών

Δεν μου αρέ­σει η γει­το­νιά μου γιατί… 

- Επέ­λε­ξα να μεί­νω στη Νέα Σμύρ­νη, στα σύνο­ρα με το Παλαιό Φάλη­ρο, για να είμαι κοντά στους γονείς μου, που κρα­τά­νε τη μικρή. Θα ήθε­λα να φύγω για να μεί­νω σε μία γει­το­νιά με μονο­κα­τοι­κί­ες και αυλές και πεζό­δρο­μους. Η ιδα­νι­κή γει­το­νιά έχει απο­κλει­στι­κά μονο­κα­τοι­κί­ες με κήπους. Επί­σης, δεν μου αρέ­σει που τα πεζο­δρό­μια δεν είναι αρκε­τά φαρ­διά για να μπο­ρείς να περ­πα­τή­σεις άνε­τα με το καρο­τσά­κι, και ανα­γκά­ζε­σαι να κατε­βαί­νεις στον δρό­μο για να μην πέφτεις πάνω στα δέντρα. Δεν υπάρ­χει καλή σήμαν­ση στους δρό­μους και όλοι πάνε παντού ανά­πο­δα. Θα μπο­ρού­σε να έχει περισ­σό­τε­ρο πρά­σι­νο, το πάρ­κο να είναι πιο μεγά­λο, με περισ­σό­τε­ρα δέντρα. Και τέλος, η ιδα­νι­κή γει­το­νιά θα πρέ­πει οπωσ­δή­πο­τε να έχει στά­ση μετρό.
Έλε­να, 29, κάτοι­κος Νέας Σμύρνης 

- Μένω στο τιμη­μέ­νο Μετα­ξουρ­γείο, τα τελευ­ταία δεκα­πέ­ντε χρό­νια. Όποιος το ακού­ει αυτό ενθου­σιά­ζε­ται, για­τί είναι «μπο­έμ» και «κουλ» να μένεις σε μια γει­το­νιά με αυξη­μέ­νη εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα, ακού­γε­ται λίγο Ανα­το­λι­κό Βερο­λί­νο στους Αθη­ναί­ους hipster. Και σίγου­ρα, έχει και τα καλά του: η γει­το­νιά είναι όμορ­φη, έχει τέλειους πεζό­δρο­μους για να βολ­τά­ρεις όσο έχει φως, ωραία μαγα­ζά­κια για ποτό και φαγη­τό, κι αυτή την ατμό­σφαι­ρα βερο­λι­νέ­ζι­κης κουλ­τού­ρας. Από ένα σημείο και μετά, όμως, θέλεις να μπο­ρείς να γυρί­σεις σπί­τι με τα πόδια μια Δευ­τέ­ρα στις 4.00 το πρωί, χωρίς να φοβά­σαι μην σου βου­τή­ξουν την τσά­ντα στο δρό­μο, ή μην πατή­σεις σπα­σμέ­να γυα­λιά από τα ανοιγ­μέ­να αυτο­κί­νη­τα. Θέλεις λίγο περισ­σό­τε­ρο φως στους δρό­μους, θέλεις να μην βλέ­πεις τον παπ­πού στο απέ­να­ντι δια­μέ­ρι­σμα να μαρα­ζώ­νει μέρα-νύχτα μπρο­στά στην τηλε­ό­ρα­ση, θέλεις μεγα­λύ­τε­ρα πεζο­δρό­μια και λίγο πιο καθα­ρούς δρό­μους. Αν και δεν μπο­ρώ να πω, βήμα­τα βελ­τί­ω­σης έχουν γίνει τα τελευ­ταία χρό­νια. Παρα­σκευ­ές και Σάβ­βα­τα, που μαζεύ­ε­ται κόσμος, μιλά­με για μια τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή γει­το­νιά από αυτή που βλέ­πεις ένα βρά­δυ Δευ­τέ­ρας. Ελπί­ζω μόνο να μην γίνει εδώ πέρα το επό­με­νο Γκά­ζι, και βρε­θού­με αντι­μέ­τω­ποι με τα χειρότερα.
Μαριάν­να, 30, κάτοι­κος Μεταξουργείου

— Δεν διά­λε­ξα να μεί­νω στην γει­το­νιά μου, το είχαν δια­λέ­ξει οι γονείς μου νωρί­τε­ρα, αλλά θεω­ρώ τον εαυ­τό μου πολύ τυχε­ρό για­τί κι εγώ μια ανά­λο­γη γει­το­νιά θα διά­λε­γα. Νομί­ζω ότι αυτό που μου αρέ­σει πάνω από όλα είναι ότι βρί­σκε­ται στα προ­ά­στια (ναι, στα βόρεια προ­ά­στια) –και ποιος δεν θα ήθε­λε να μένει εκεί; Για εμέ­να πάντως, που μου αρέ­σει πολύ η φύση, το μεγά­λο πλε­ο­νέ­κτη­μα της γει­το­νιάς μου είναι ότι βρί­σκε­ται πολύ κοντά της. Το μεγά­λο μειο­νέ­κτη­μα είναι ότι η τοπι­κή αυτο­διοί­κη­ση δεν αξιο­ποιεί αυτό το τερά­στιο προ­σόν της φύσης, οπό­τε δεν έχου­με πάρ­κα, παι­δι­κές χαρές, γήπε­δο, ούτε καν επαρ­κή πεζο­δρό­μη­ση. Κι αυτό θα ήθε­λα να αλλά­ξει. Επί­σης θέλω να πω ότι μου την σπά­ει ότι δεν είμα­στε “γει­το­νιά” στην γει­το­νιά, ενώ θεω­ρη­τι­κά αυτό είναι πολύ πιο εύκο­λο σε ένα προ­ά­στιο με μονο­κα­τοι­κί­ες, απ’ όσο σε κέντρο με πολυ­κα­τοι­κί­ες. Λοι­πόν δεν είμα­στε “γει­το­νιά”, δεν ξέρει ο ένας τον άλλον, δεν συνα­ντιό­μα­στε να πού­με ένα καλη­μέ­ρα, δεν υπάρ­χει κανέ­νας συν­δε­τι­κός κρί­κος ανά­με­σά μας και, μολο­νό­τι εγώ δεν είμαι κοι­νω­νι­κός τύπος, αυτό μου την σπά­ει. Ναι, θα ήθε­λα να φύγω γενι­κώς, να πάρω τα βου­νά και να ζω σε ένα δάσος με τον αγα­πη­μέ­νο μου…
Δώρα, 50, κάτοι­κος Δροσιάς

Φτιά­χνο­ντας από την αρχή την ιδα­νι­κή γειτονιά 

Και επι­στρέ­φου­με στο αρχι­κό ερώ­τη­μα: τι κάνει μια γει­το­νιά ιδα­νι­κή, του­λά­χι­στον για την πλειο­ψη­φία των κατοί­κων της; Τι θα θέλα­με οπωσ­δή­πο­τε να έχει η φαντα­στι­κή μας (μετα­φο­ρι­κά και κυριο­λε­κτι­κά) γει­το­νιά; Τι θα αφή­να­με απέ­ξω, αν μπο­ρού­σα­με να την φτιά­ξου­με από την αρχή; Βασι­σμέ­νοι στις απα­ντή­σεις των συμ­με­τε­χό­ντων στη μίνι έρευ­νά μας, τις ομη­ρι­κές δια­φω­νί­ες που εκτυ­λί­χθη­καν στα γρα­φεία μας, και τα καθα­ρά υπο­κει­με­νι­κά μας γού­στα, κατα­λή­ξα­με ότι:

Η ιδα­νι­κή γει­το­νιά έχει απαραιτήτως:

- Περί­πτε­ρα και κατα­στή­μα­τα με είδη πρώ­της ανά­γκης που μένουν ανοι­χτά κάθε μέρα μέχρι αργά: Για τους ξεχα­σιά­ρη­δες εξ ημών, που επι­στρέ­φουν σπί­τι χωρίς τσι­γά­ρα, που λαχτα­ρούν μακα­ρο­νά­δες Κυρια­κή μεση­μέ­ρι αλλά δεν έχουν μακα­ρό­νια, που ξεμέ­νουν από ανα­ψυ­κτι­κά ακρι­βώς τη στιγ­μή που η παρέα θέλει δεύ­τε­ρο γύρο κοκτέιλ.
- Λογι­κή από­στα­ση ανά­με­σα στα σπί­τια: Τόσο μικρή ώστε να μην φοβά­σαι πως αν περ­πα­τή­σεις βρά­δυ θα σου επι­τε­θούν αρκού­δες και κανείς δεν θα ακού­σει τις εκκλή­σεις σου για βοή­θεια μες στην ερη­μιά, και τόσο μεγά­λη ώστε να μην μοιά­ζει το σαλό­νι του απέ­να­ντι φυσι­κή προ­έ­κτα­ση του δικού σου.
- Πρά­σι­νο: Ένα πάρ­κο, μερι­κά δέντρα στις άκρες των πεζο­δρο­μί­ων, ίσως και μερι­κούς κήπους μπρο­στά από τα σπί­τια. Χρειά­ζε­ται να εξη­γή­σου­με γιατί;
- Φούρ­νο, μανά­βι­κο, ζαχα­ρο­πλα­στείο, video club (ναι, είμα­στε passé), φαρ­μα­κείο, ταχυ­δρο­μείο, κάβα, βιβλιο­πω­λείο: Όλα σε από­στα­ση μερι­κών λεπτών από το κατώ­φλι του σπι­τιού μας.
- Συμπα­θη­τι­κούς γεί­το­νες: Οι οποί­οι γνω­ρί­ζο­νται με τα μικρά τους ονό­μα­τα, και καλη­με­ρί­ζο­νται στον δρό­μο, αλλά δεν εξα­ντλούν τα θέμα­τα συζή­τη­σής τους στο το τι ώρα επέ­στρε­ψε ο κάθε (τρί­τος) γεί­το­νας στο σπί­τι του χτες βράδυ.
- Πεζό­δρο­μους και πλα­τεί­ες: Ιδα­νι­κά, οι πεζό­δρο­μοι πλαι­σιώ­νο­νται από νεο­κλα­σι­κά (όπως Πλά­κα ή Μετα­ξουρ­γείο) και οι πλα­τεί­ες έχουν λίγα και καλά μπα­ρά­κια, αλλά και χώρο για τους υπό­λοι­πους –βλέ­πε παγκά­κια, πρά­σι­νο και χώρο για να παί­ζουν τα παιδιά.
- Καλά delivery: Για τους τεμπέ­λη­δες πλην μερα­κλή­δες εξ ημών, που ναι μεν βαριού­νται να μαγει­ρέ­ψουν, αλλά δεν θέλουν να τρώ­νε κάθε μέρα πίτσα και σουβλάκι.
- Καθα­ρούς δρό­μους και σκου­πι­δο­τε­νε­κέ­δες που αδειά­ζο­νται καθη­με­ρι­νά (κατά προ­τί­μη­ση, αργά το βρά­δυ): Σίγου­ρα, Ελβε­τία δεν θα γίνου­με ποτέ –δεν απαι­τού­με απο­στει­ρω­μέ­νους δρό­μους που λάμπουν. Η στοι­χειώ­δης καθα­ριό­τη­τα, όμως, είναι
- Στά­ση του μετρό και πάρ­κινγκ για όλους: Ναι, ξέρου­με, στο­χεύ­ου­με (πολύ) ψηλά.
- Δωρε­άν wi-fi: Μια που ξεκι­νή­σα­με με τους υψη­λούς στόχους…

Πηγή www.in2life.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -