Ποιος δήμαρχος τελικά σώζει την Αθήνα;

Μια καρα­μπό­λα από θεμα­τά­κια που σχε­τί­ζο­νται με τον γλύ­πτη Τάκι, μου έφε­ραν σκέ­ψεις για τους δημάρ­χους της Αθή­νας, δια­σκε­δα­στι­κές κι επείγουσες.

Διά­βα­σα κατ’ αρχάς ότι η Tate τον ερχό­με­νο Ιού­νιο θα κάνει μια μεγά­λη ανα­δρο­μι­κή του Τakis, μετά την μεγα­λειώ­δη έκθε­ση που είχε στο Palais de Tokyo .

Είδα μετά τον Κώστα Μπα­κο­γιάν­νη να τον επι­σκέ­πτε­ται στο Γερο­βου­νό, τρεις μέρες μετά τη φωτο­γρά­φη­ση των interiors που κάνα­με εκεί , στα πλαί­σια της προ­ε­κλο­γι­κής του δραστηριότητας.

Και θυμή­θη­κα, τέλος, την ιλα­ρο­τρα­γι­κή δια­μά­χη του καλ­λι­τέ­χνη  με τον (επί­σης ιλα­ρο­τρα­γι­κό) πρώ­ην δήμαρ­χο Νική­τα Κακλα­μά­νη, μόλις εξελέγη.

Ο Τakis κατά παραγ­γε­λία της προη­γού­με­νης δημάρ­χου Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη, είχε τοπο­θε­τή­σει μερι­κά από τα ωραιό­τε­ρα σινιά­λα του στον πεζό­δρο­μο της Ακρό­πο­λης, μετα­ξύ Ηρω­δεί­ου και Φιλο­πάπ­που. Ήταν πανέ­μορ­φα, ειδι­κά τη νύχτα. Και ήταν από τον σημα­ντι­κό­τε­ρο ζώντα Έλλη­να καλλιτέχνη.

Ο Τakis αν και δοξά­ζε­ται διε­θνώς, στην Ελλά­δα, της πτω­χα­λα­ζο­νί­ας, της ημι­μά­θειας και τελι­κά της χαμη­λής αυτο­ε­κτί­μη­σης, θεω­ρεί­ται ένα παρα­δεί­σιο που­λί. Το κού­φιο ΕΜΣΤ (τερά­στια κτί­ρια, ασή­μα­ντη συλ­λο­γή) που κανο­νι­κά θα έπρε­πε να τον έχει δια­μά­ντι στο τσί­γκι­νο στέμ­μα του, δεν έχει κανέ­να έργο του! Και η Εθνι­κή Πινα­κο­θή­κη της κυρί­ας Λαμπρά­κη — Πλά­κα (που έχει ριζώ­σει στα οφί­κια με την αρα­χνια­σμέ­νη λύσ­σα των βαμπίρ)  έχει δύο ελάσ­σο­να έργα του από δωρε­ές (το ένα του Ιόλα, το άλλο του Υπουρ­γεί­ου Πολιτισμού).

Αυτό ίσως οφεί­λε­ται στο ζόρι­κο χαρα­κτή­ρα του καλ­λι­τέ­χνη. Και στο γεγο­νός ότι δεν γλεί­φει και δεν μασά­ει τα λόγια του. Λες κι αυτό είναι η απο­στο­λή της Τέχνης: να κολα­κεύ­ει τους ανθρώ­πους της εξουσίας.

Θυμή­θη­κα λοι­πόν ότι μόλις εξε­λέ­γη ο κύριος Κακλα­μά­νης, είχε παραγ­γεί­λει στον Takis, με το γνω­στό του­πέ του, «να πάει να μαζέ­ψει τα έργα του».

Ο Τάκις μάς είχε δώσει τότε και μια συνέ­ντευ­ξη, όπου διε­κτρα­γω­δού­σε τα γεγο­νό­τα, ενώ εμείς παρα­κο­λου­θού­σα­με άναυδοι.

Αυτό ήταν η αρχή της βαθύ­τα­της αντι­πά­θειας που άρχι­σε να τρέ­φει η LIFO για αυτόν τον ακα­λαί­σθη­το δήμαρ­χο. Ο οποί­ος δεν άργη­σε να ξεδι­πλώ­σει την ελε­ει­νή αισθη­τι­κή του και θητεία ― στο ύφος του 9.84 (ένα υβρί­διο χου­ντο­δε­ξιού καθω­σπρε­πι­σμού που από πίσω του περ­νού­σαν τρέ­να), την κακο­δια­χεί­ρη­ση της Τεχνό­πο­λης (που σε ένα κανο­νι­κό κρά­τος θα είχε οδη­γή­σει τους υπαί­τιους στην δικαιο­σύ­νη) και πλή­θος άλλων αθλιο­τή­των που κακώς έμει­ναν ατι­μώ­ρη­τες ‑με τελευ­ταία αλλά όχι έσχα­τη, το θλι­βε­ρό διπλά­ρω­μα των μέσων μέσω της δημο­τι­κής διαφήμισης.

ΤΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, καθώς πλη­σιά­ζει η ώρα των εκλο­γών — και οι νέοι υπο­ψή­φιοι δήμαρ­χοι, ζεσταί­νο­νται στην κούρ­σα που αρχίζει.

Σκέ­φτη­κα, ότι αρκεί ένα απλό τρο­χιο­δει­κτι­κό για να κατα­λά­βεις τι σου ξημε­ρώ­νει ο καθέ­νας. Ο Κακλα­μά­νης σημα­το­δό­τη­σε την απο­τυ­χη­μέ­νη θητεία του, με τα σινιά­λα του Τάκι. Οι σημε­ρι­νοί, τι λένε; Πώς αντι­δρούν; Τι προοιωνίζονται;

Και σκέ­φτο­μαι:

• Ποιος θα φανεί πραγ­μα­τι­κά διο­ρα­τι­κός και χρήσιμος;

• Ποιος δεν χρη­σι­μο­ποιεί τα σάπια μέσα των παλιών;

• Ποιος όταν εκλε­γεί δεν θα μεταλ­λα­χθεί σε μια από τα ίδια;

• Ποιος θα είναι ακρι­βο­δί­καιος με τους πολί­τες και τα μέσα;

• Ποιος δεν θα δια­χει­ρι­στεί το δημό­σιο χρή­μα, σαν περιου­σία της μάνας του και του πατέ­ρα του;

• Ποιος δεν μιλά με προ­τη­γα­νι­σμέ­να κλι­σέ και μαυ­ρο­για­λού­ρι­κες υποσχέσεις;

• Ποιος θα είναι ουσιω­δώς μοντέρ­νος και και­νο­τό­μος συμ­με­τέ­χο­ντας στις νέες προ­βλη­μα­τι­κές (περί αυτο­διά­θε­σης, φύλου, φυλής, ποι­κί­λων ρατσι­σμών), χωρίς να ξεχνά­ει να μαζέ­ψει τα σκουπίδια;

• Ποιος δεν βλέ­πει το δήμο ως ευκαι­ρια­κό σκα­λο­πά­τι της καριέ­ρας του, αλλά νοιά­ζε­ται πραγ­μα­τι­κά για αυτή την πόλη;

Οι μήνες που έρχο­νται θα έχουν ενδια­φέ­ρον. Θα τις παρα­κο­λου­θή­σου­με στενά!

Πηγή: www.lifo.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -