Νέα καταγγελία: Αστυνομικοί ζητούν από 22χρονη να κατεβάσει το παντελόνι της στην Πατησίων

Συνε­χί­ζο­νται οι καταγ­γε­λί­ες πολι­τών για απα­ρά­δε­κτες και βίαιες συμπε­ρι­φο­ρές της Αστυ­νο­μί­ας. Αυτή τη φορά, φοι­τή­τρια καταγ­γέλ­λει ότι της ζητή­θη­κε από αστυ­νο­μι­κό να κατε­βά­σει το παντε­λό­νι της.

Όταν εκεί­νη αρνή­θη­κε, λέγο­ντας ότι βρί­σκε­ται σε δημό­σιο χώρο, υπό τα βλέμ­μα­τα περα­στι­κών, καθώς και ότι δεν υπάρ­χει κάποια σχε­τι­κό ένταλ­μα, μία γυναί­κα αστυ­νο­μι­κός την έσυ­ρε σε ένα μαγα­ζί, λίγο παρα­κά­τω, και παρά τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες της φοι­τή­τριας η αστυ­νο­μι­κός την ανά­γκα­σε να κατε­βά­σει και το εσώ­ρου­χό της!

«Με κοί­τα­ξε και μου είπε να κατε­βά­σω το παντε­λό­νι μου. Της απά­ντη­σα ‘είμα­στε πάνω στην Πατη­σί­ων το ξέρε­τε;’ κι αυτή εντε­λώς ψυχρά και επι­θε­τι­κά αντα­πά­ντη­σε ‘ναι, κατέ­βα­σε το παντε­λό­νι σου σε παρα­κα­λώ’. Εγώ επέ­με­να. Της είπα ‘έχε­τε κάποιο ένταλ­μα για να κάνε­τε κάτι τέτοιο; Για­τί εγώ δεν πρό­κει­ται να κατε­βά­σω το παντε­λό­νι μου σε δημό­σιο χώρο’. Μ’ έπια­σε τότε από το χέρι και με τρά­βη­ξε, παρά τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες μου, σ’ ένα μαγα­ζί που ήταν 2–3 μέτρα πιο κάτω» ανα­φέ­ρει, μετα­ξύ άλλων, η φοι­τή­τρια στην καταγ­γε­λία, που δημο­σιεύ­ε­ται στη σελί­δα της Διε­θνι­στι­κής – Σοσια­λι­στι­κής οργά­νω­σης «Ξεκί­νη­μα».

Πρό­κει­ται για μία από τις πολ­λές καταγ­γε­λί­ες περί αστυ­νο­μι­κής βίας και αυθαι­ρε­σί­ας που έρχο­νται στο φως της δημο­σιό­τη­τας το τελευ­ταίο διά­στη­μα. Ερω­τή­μα­τα δε προ­κα­λεί το γεγο­νός ότι οι αστυ­νο­μι­κοί χρη­σι­μο­ποιούν ιδιω­τι­κούς χώρους όπου κρα­τούν πολί­τες και προ­χω­ρούν σε σωμα­τι­κούς ελέγχους.

Αναλυτικά η καταγγελία:

«Ήμουν στη σχο­λή, είχα τελειώ­σει το μάθη­μά μου και είχα κάτσει να τελειώ­σω κάποιες εργα­σί­ες που είχα. Γύρω στις 7, είπα να φύγω. Περ­πα­τού­σα πάνω στην Πατη­σί­ων και ξαφ­νι­κά με στα­μα­τά­νε 3 μπά­τσοι και μου ζητά­νε τα στοι­χεία μου. Εγώ ξέρω ότι αυτό είναι νόμι­μο, ότι μπο­ρούν δηλα­δή να σου ζητή­σουν τα στοι­χεία σου και πάω να βγά­λω την ταυ­τό­τη­τα από την τσά­ντα μου. Ένας από αυτούς βού­τη­ξε την τσά­ντα μου και άρχι­σε να την ψάχνει. Ο άλλος κοί­τα­ξε τα στοι­χεία στην ταυ­τό­τη­τα μου και την έδω­σε σε αυτόν που κρα­τού­σε την τσά­ντα μου για να την βάλει πίσω. Ο τρί­τος μου είπε να ανοί­ξω τα χέρια μου.

Τον ρώτη­σα για ποιο λόγο και απά­ντη­σε ότι ήθε­λε να μου κάνει έλεγ­χο. Τον ξανα­ρώ­τη­σα αν υπάρ­χει κάποιος συγκε­κρι­μέ­νος λόγος για να μου κάνουν έλεγ­χο, οπό­τε αυτός ύψω­σε τη φωνή του και επα­νέ­λα­βε “άνοι­ξε τα χέρια σου”. Φοβή­θη­κα, οπό­τε σήκω­σα τα χέρια μου. Μου έκα­νε έναν “επι­φα­νεια­κό” έλεγ­χο και στη συνέ­χεια φώνα­ξε “Ελέ­νη, έλα εδώ”».

Μια γυναί­κα αστυ­νο­μι­κός πλη­σί­α­σε και μου ζήτη­σε και αυτή να ανοί­ξω τα χέρια μου. Της είπα ότι μόλις μου έκα­ναν έλεγ­χο και τη ρώτη­σα αν υπάρ­χει λόγος να μου ξανα­κά­νει. Επέ­με­νε, οπό­τε κι εγώ ξανα­σή­κω­σα τα χέρια μου. Μ’ έπια­σε κυριο­λε­κτι­κά παντού! Όταν έπια­σε τη σερ­βιέ­τα μου, με ρώτη­σε “αυτό τι είναι;” κι εγώ της απά­ντη­σα “σερ­βιέ­τα. Όπως φαντά­ζο­μαι έχε­τε κι εσείς περί­ο­δο, έχω κι εγώ”.

Με κοί­τα­ξε και μου είπε να κατε­βά­σω το παντε­λό­νι μου. Της απά­ντη­σα “είμα­στε πάνω στην Πατη­σί­ων το ξέρε­τε;” κι αυτή εντε­λώς ψυχρά και επι­θε­τι­κά αντα­πά­ντη­σε “ναι, κατέ­βα­σε το παντε­λό­νι σου σε παρα­κα­λώ”. Εγώ επέ­με­να. Της είπα “έχε­τε κάποιο ένταλ­μα για να κάνε­τε κάτι τέτοιο; Για­τί εγώ δεν πρό­κει­ται να κατε­βά­σω το παντε­λό­νι μου σε δημό­σιο χώρο”. Μ’ έπια­σε τότε από το χέρι και με τρά­βη­ξε, παρά τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες μου, σ’ ένα μαγα­ζί που ήταν 2–3 μέτρα πιο κάτω.

Μ’ έβα­λε μέσα στις τουα­λέ­τες, έκα­τσε μπρο­στά στην πόρ­τα και με ανά­γκα­σε να κατε­βά­σω το παντε­λό­νι και το εσώ­ρου­χό μου. Στη συνέ­χεια μου είπε ότι μπο­ρώ να φύγω. Έτρε­μα από τα νεύ­ρα μου και της είπα “έχω την αίσθη­ση ότι αυτό που κάνε­τε είναι παρά­νο­μο κι αν θέλε­τε να πάμε στο τμή­μα να το λύσου­με αυτό το θέμα”. Κι αυτή απά­ντη­σε “αν συνε­χί­σεις έτσι θα σε πάω εγώ στο τμή­μα”, εννο­ώ­ντας ότι θα με συλ­λά­βει. Φοβή­θη­κα, οπό­τε έφυγα.

Πήγα προς τη στά­ση του ΟΤΕ να πάρω το λεω­φο­ρείο. Οι άλλοι μπά­τσοι είχαν εξα­φα­νι­στεί. Ήμουν σοκα­ρι­σμέ­νη και θυμω­μέ­νη. Μπαί­νο­ντας στο λεω­φο­ρείο έβα­λα τα κλά­μα­τα. Σκε­φτό­μουν ότι δεν είναι δυνα­τόν να συμ­βαί­νει αυτό και ανα­ρω­τιό­μουν αν υπήρ­χε κάτι άλλο που θα μπο­ρού­σα να είχα κάνει».

Πηγή www.in.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -