Η συγκλονιστική ιστορία μιας φωτογραφίας του Γιάννη Μπεχράκη από τον «εμφύλιο» στην Αλβανία του ’97

Μάρ­τιος του 1997 στην Αλβα­νία. Είναι σε εξέ­λι­ξη ένας ιδιό­μορ­φος εμφύ­λιος που ξεκί­νη­σε όταν ο κόσμος χάνει τα χρή­μα­τά του μέσω μιας κομπί­νας που είχε τις ευλο­γί­ες της κυβέρ­νη­σης Σαλί Μπε­ρί­σα. Τα πλή­θη έχουν εισβά­λει σε στρα­τό­πε­δα και απο­θή­κες στρα­τιω­τι­κού υλι­κού και έχουν εξο­πλι­στεί. Εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες Αλβα­νοί κατέ­χουν από καλάσ­νι­κοφ έως αντιαρ­μα­τι­κούς εκτοξευτήρες.

Γρά­φει στην προ­σω­πι­κή του σελί­δα στο Facebook:

«Δεκά­δες πέφτουν νεκροί κάθε μέρα από ανταλ­λα­γή πυρών και ατυ­χή­μα­τα στη χρή­ση των όπλων. Η κυβέρ­νη­ση κινη­το­ποιεί το στρα­τό, ενώ υπάρ­χουν πλη­ρο­φο­ρί­ες για πιθα­νή χρή­ση χημι­κών όπλων ενά­ντια σε δια­δη­λω­τές και «αντάρ­τες». Οι δυτι­κές κυβερ­νή­σεις απο­φα­σί­ζουν την εκκέ­νω­ση των Πρε­σβειών τους.

Με το Γιάν­νη Μπε­χρά­κη περ­πα­τά­με στην παρα­λία του Δυρ­ρα­χί­ου. Προ­σπα­θού­με να φτά­σου­με στην προ­βλή­τα του λιμα­νιού για­τί υπάρ­χουν πλη­ρο­φο­ρί­ες ότι τα Ελλη­νι­κά ΟΥΚ θα φτά­σουν για να πάρουν μέρος στην επι­χεί­ρη­ση εκκέ­νω­σης. Δίπλα μας δεκά­δες άνθρω­ποι οι περισ­σό­τε­ροι με παι­διά, κατευ­θύ­νο­νται στο λιμά­νι ελπί­ζο­ντας πως θα κατα­φέ­ρουν να φύγουν από την περιο­χή μαζί με τους διπλω­μά­τες. Μπρο­στά μερι­κοί ένο­πλοι κρα­δαί­νουν τα όπλα. Κοι­τα­ζό­μα­στε με το Γιάν­νη και κάνου­με πως δεν τους βλέ­που­με. Ξαφ­νι­κά ακού­γε­ται μια ισχυ­ρή βουή. Ελι­κό­πτε­ρα πλη­σιά­ζουν στην παρα­λία και αρχί­ζουν να προ­σγειώ­νο­νται. Οι έλι­κες έχουν δημιουρ­γή­σει μια δίνη άμμου που μας μαστιγώνει.

Ο Γιάν­νης προ­σπα­θεί να σηκώ­σει τη φωτο­γρα­φι­κή μηχα­νή. Σε ελά­χι­στα λεπτά τα ελι­κό­πτε­ρα έχουν προ­σγειω­θεί. Αμε­ρι­κα­νοί κομά­ντος πετιού­νται από το εσω­τε­ρι­κό τους και αρχί­ζουν να μας σημα­δεύ­ουν. Οι ένο­πλοι Αλβα­νοί που είναι μπρο­στά μας, πετούν τα όπλα και σηκώ­νουν ψηλά τα χέρια. Η άμμος μπαί­νει στα μάτια, στα ρου­θού­νια, στα ρού­χα παντού. Δεν μπο­ρού­με να ανα­σά­νου­με. Ο Γιάν­νης σηκώ­νει το μαντή­λι που φορού­σε στο λαι­μό ως τη μύτη και συνε­χί­ζει να φωτο­γρα­φί­ζει. Το πλή­θος μας σπρώ­χνει και προ­σπα­θεί να φτά­σει στα ελι­κό­πτε­ρα. Κάποιοι προ­τάσ­σουν τα παι­διά που κρα­τούν στην αγκα­λιά ζητώ­ντας βοή­θεια από τους πεζοναύτες.

Σε μερι­κά λεπτά η εκκέ­νω­ση έχει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί. Την άλλη μέρα δημο­σιεύ­ο­νται οι φωτο­γρα­φί­ες. Ο Γιάν­νης είναι ο μόνος που έχει το θέμα αλλά αυτό σχε­τί­ζε­ται με το ότι βρε­θή­κα­με τη σωστή ώρα στο σωστό σημείο από τύχη έστω. Αυτό που απει­κο­νί­ζει όμως δεν είναι από τύχη. Σε ένα καρέ υπάρ­χουν οι κομά­ντος, οι ένο­πλοι που παρα­δί­νο­νται, ο πατέ­ρας που προ­σπα­θεί να περά­σει με το παι­δί του, το ελι­κό­πτε­ρο και οι κόκ­κοι της άμμου που τρυ­πά­νε την εικό­να. Ακό­μη και τώρα που βλέ­πω τη φωτο­γρα­φία νομί­ζω πως θα φυσή­ξω τη μύτη μου και θα βγει άμμος. Α ρε Γιάννη.»

Πηγή documentonews.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -