Αθήνα, πόλη για να ζεις… αν δεν είσαι ΑμεΑ

Η Αθή­να είναι πόλη για να την περ­πα­τάς και να την χαί­ρε­σαι, έχει ήλιο, όμορ­φα κτί­ρια, νεραν­τζιές. Την Άνοι­ξη ανοί­γει η καρ­διά σου στους δρό­μους της. Εκτός κι αν είσαι ΑμεΑ. Αν είσαι ΑμεΑ θα μεί­νεις σπί­τι σου.

Η πόλη είναι αφι­λό­ξε­νη για τα άτο­μα με ανα­πη­ρία. Μια απλή βόλ­τα με τα μάτια ενός ατό­μου με κινη­τι­κή δυσκο­λία θα σας πεί­σει: Τα πεζο­δρό­μια είναι σπα­σμέ­να και δεν βοη­θούν τα μπα­στού­νι ή το αμα­ξί­διο, ράμπες που υπάρ­χουν στο ένα πεζο­δρό­μιο δεν υπάρ­χουν στο αμέ­σως επό­με­νο και ποιος σατα­νι­κός νου σκέ­φτη­κε σε πενή­ντα εκα­το­στά πεζο­δρό­μιο να βάλει παρ­τέ­ρι για να φυτέ­ψει νεραντζιά;

Κι αυτό είναι το σενά­ριο που αφο­ρά το άτο­μο κινη­τι­κές δυσκο­λί­ες (και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των ηλι­κιω­μέ­νων και τον γονιών με τα καρό­τσια, επί­σης). Όταν πλέ­ον μιλά­με για άτο­μα με προ­βλή­μα­τα όρα­σης, τότε μαθαί­νου­με πως καλού­νται να αντι­με­τω­πί­σουν τα ίδια προ­βλή­μα­τα (ιδί­ως κολώ­νες και νεραν­τζιές), συν την ιδιω­τι­κή πρωτοβουλία.

Στις ειδι­κές λωρί­δες για άτο­μα με προ­βλή­μα­τα όρα­σης, στην δια­δρο­μή τους, συνα­ντά κανείς πολ­λά πράγ­μα­τα. Μπο­ρείς να πέσεις πάνω σε μία κολό­να. Ή σε ένα δέντρο. Μπο­ρείς, πολύ συχνό­τε­ρα, να πέσει πάνω σε ένα τρα­πε­ζά­κι χώρου εστί­α­σης που σε καμία περί­πτω­ση δεν έχει απο­μα­κρυν­θεί από την δημο­τι­κή αστυ­νο­μία, η οποία είναι συνή­θως πάρα πολύ απα­σχο­λη­μέ­νη κυνη­γώ­ντας μικροπωλητές.

Αθήνα – Πόλη για να παρκάρεις σε χώρους για ΑμεΑ

Αφι­λό­ξε­νη Αθή­να. Ενδει­κτι­κά, το 11% από τις κλή­σεις που αφο­ρούν την στάθ­μευ­ση για το 2017, ήταν σε ράμπες για ΑμεΑ.

Αλλά το πρό­βλη­μα με τις ράμπες δεν είναι και το μόνο. Η Αθή­να είναι μία πόλη χωρίς σχε­δόν καμία ευαι­σθη­το­ποι­ή­ση για τα ΑμεΑ. Οι υπο­δο­μές είναι λίγες ή μπλο­κα­ρι­σμέ­νες ή χαλα­σμέ­νες και δεν δια­θέ­τει δια­δρο­μές πλή­ρους προ­σβα­σι­μό­τη­τας, που να βοη­θούν τα ΑμεΑ να κινηθούν.

Κτίρια για λίγους και… ευθυτενείς

Δεν είναι μόνο οι δρό­μοι, είναι και τα κτί­ρια της πόλης. Ακό­μα και οι δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες. Πολύ σπά­νια, ομο­λο­γου­μέ­νως, αλλά ακό­μα και τώρα θα συνα­ντή­σεις δημό­σια κτί­ρια που να μην έχουν ακο­λου­θή­σει τις οδη­γί­ες για την υπο­δο­χή ΑμεΑ ή δεν έχουν απο­κα­τα­στή­σει βλά­βες που εμπο­δί­ζουν την διέ­λευ­ση των πολι­τών με Αναπηρία.

Για τα δε ιδιω­τι­κά κτί­ρια, ούτε λόγος. Οι είσο­δοι χώρων εστί­α­σης, επι­χει­ρή­σε­ων και ‑πάνω απ’όλα- πολυ­κα­τοι­κιών, συχνό­τα­τα είναι απα­γο­ρευ­τι­κές για ΑμεΑ. Κι ειδι­κά στις πολυ­κα­τοι­κί­ες, είναι απα­γο­ρευ­τι­κές για τα πάντα: Αν κάποιος δεν μπο­ρεί να κατέ­βει τα σκα­λιά της εισό­δου, πώς υπο­τί­θε­ται πως θα κατα­φέ­ρει να βγει από το σπί­τι του;

Πόλη για να σε ζουν

Αν είσαι άτο­μο με Ανα­πη­ρία, δεν μπο­ρείς να ζήσεις στην Αθή­να. Του­λά­χι­στον, όχι εύκο­λα. Δεν μπο­ρείς να βγεις μόνος στον δρό­μο κι ακό­μα κι αν τα κατα­φέ­ρεις, δεν μπο­ρείς να κινηθείς.

Βεβαί­ως, στην ζωή της πόλης δεν κοστί­ζει η απου­σία των ΑμεΑ, εξάλ­λου δεν έχει μάθει να ενσω­μα­τώ­νει ανθρώ­πους σε αμα­ξί­δια ή με μπαστούνια.

Είναι, όμως, ζήτη­μα αξιο­πρέ­πειας της ίδιας της πόλης προς τους πολί­τες της. Έχει, αν μη τι άλλο, την υπο­χρέ­ω­ση να τους επι­τρέ­πει να βγαί­νουν από το σπί­τι τους.

Πηγή http://in.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -