Εργατικό ατύχημα ο θάνατος 52χρονου από έντονο άγχος

Πρω­το­πο­ρια­κή για τα νομι­κά δεδο­μέ­να από­φα­ση με την οποία εισά­γε­ται το εργα­σια­κό στρες στις επι­κίν­δυ­νες για την υγεία των εργα­ζο­μέ­νων παρα­μέ­τρους, εξέ­δω­σε το Πρω­το­δι­κείο Αθη­νών, το οποίο δέχθη­κε ως εργα­τι­κό ατύ­χη­μα τον θάνα­το από έμφραγ­μα που υπέ­στη στο σπί­τι του 52χρονος εργα­ζό­με­νος, εξαι­τί­ας έντο­νου άγχους.

Όπως ανα­φέ­ρει το Αθη­ναϊ­κό Πρα­κτο­ρείο Ειδή­σε­ων, με την από­φα­ση του (αριθ­μός 1358/2018) την οποία υπο­γρά­φει ο πρό­ε­δρος πρω­το­δι­κών Μιχα­ήλ-Άγγε­λος Γιαν­να­κά­κος, το δικα­στή­ριο απο­δέ­χε­ται ως εργα­τι­κό ατύ­χη­μα τον αιφ­νί­διο θάνα­το εργα­ζό­με­νου που υπέ­στη έμφραγ­μα λόγω άγχους «από ανα­σφά­λεια και αβε­βαιό­τη­τα για την εργα­σια­κή του σχέ­ση ενό­ψει επι­κεί­με­νης ανα­διορ­γά­νω­σης της εργο­δό­τριας» και ορί­ζει στην εργο­δό­τρια εται­ρία να κατα­βά­λει συνο­λι­κή απο­ζη­μί­ω­ση ύψους 160 χιλιά­δων ευρώ στην χήρα και τον γιο του εκλι­πό­ντος. Οι ενά­γο­ντες διεκ­δί­κη­σαν συνο­λι­κή απο­ζη­μί­ω­ση 400 χιλιά­δων, πλην όμως τελι­κά το δικα­στή­ριο όρι­σε τα ποσά των 80 χιλιά­δων ευρώ για κάθε έναν από τους δύο οικεί­ους του αποβιώσαντος.

Ο 52χρονος εργα­ζό­ταν ως δια­νο­μέ­ας σε επι­χεί­ρη­ση, με σύμ­βα­ση εξηρ­τη­μέ­νη εργα­σί­ας αορί­στου χρό­νου από τον Απρί­λιο του 1986 έως τον Μάιο του 2011, οπό­τε απε­βί­ω­σε αιφ­νί­δια από έμφραγ­μα που υπέ­στη εξαι­τί­ας έντο­νου άγχους, «ανα­σφά­λειας και αβε­βαιό­τη­τας ως προς την εργα­σια­κή του σχέ­ση εν όψει της επι­κεί­με­νης ανα­διορ­γά­νω­σης της εργο­δό­τριας επιχείρησης».

Στο ιστο­ρι­κό της υπό­θε­σης, ανα­φέ­ρε­ται πως από τον Φεβρουά­ριο του 2011, άρχι­σε να φημο­λο­γεί­ται ότι στο πλαί­σιο ανα­διορ­γά­νω­σης της επι­χεί­ρη­σης, η εργο­δό­τρια εται­ρεία είχε απο­φα­σί­σει την κατάρ­γη­ση τομέ­ων δια­νο­μής, μετα­ξύ των οποί­ων και του τομέα του απο­βιώ­σα­ντος. Σύμ­φω­να με την από­φα­ση, από τη διοί­κη­ση της ενα­γο­μέ­νης δεν δια­ψεύ­δο­νταν οι εν λόγω φήμες, ούτε παρέ­χο­νταν διευ­κρι­νί­σεις για τις επι­πτώ­σεις που θα είχε η ‑έντο­να φημο­λο­γού­με­νη ακό­μα τότε- ανα­διορ­γά­νω­ση, σε όσους εργά­ζο­νταν στους υπό κατάρ­γη­ση τομείς.

«Ειδι­κό­τε­ρα, όχι απλώς δεν διευ­κρι­νί­ζο­νταν τα καθή­κο­ντα τα οποία θα ανα­λάμ­βα­ναν οι εργα­ζό­με­νοι αυτοί, των οποί­ων οι τομείς καταρ­γού­νταν, πολύ περισ­σό­τε­ρο δεν παρε­χό­ταν καμία δια­βε­βαί­ω­ση για το εργα­σια­κό τους μέλ­λον» τονί­ζε­ται στην από­φα­ση. Απο­τέ­λε­σμα της τακτι­κής της ενα­γό­με­νης εται­ρί­ας, ήταν ότι «ο εργα­ζό­με­νος κυριεύ­θη­κε από άγχος, το οποίο γινό­ταν οξύ­τα­το από την παρα­τε­τα­μέ­νη αβε­βαιό­τη­τα που του δημιουρ­γού­σε η μη παρο­χή διευ­κρι­νί­σε­ων από την πλευ­ρά των προϊ­στα­μέ­νων του…».

«Έτσι ‑κατά την από­φα­ση- κορυ­φω­νό­ταν η αγω­νία και το άγχος του, ώστε εξαι­τί­ας της ως άνω υπαί­τιας παρά­λει­ψης της ενα­γο­μέ­νης, να εργά­ζε­ται πλέ­ον και να διά­γει υπό εξαι­ρε­τι­κές και έκτα­κτες συν­θή­κες, με απο­τέ­λε­σμα την ασυ­νή­θι­στη εξα­σθέ­νη­ση του οργα­νι­σμού του. Συζη­τού­σε διαρ­κώς και απο­κλει­στι­κά για αυτό, τόσο με την οικο­γέ­νειά του, όσο και με συνα­δέλ­φους του, δεν μπο­ρού­σε να κοι­μη­θεί το βρά­δυ, δια­μαρ­τυ­ρό­ταν, τόσο στους ενά­γο­ντες όσο και σε συνα­δέλ­φους του για ζαλά­δες, για πόνους στην πλά­τη και το στο­μά­χι, και φαι­νό­ταν ότι βρι­σκό­ταν στα όρια της ψυχι­κής και σωμα­τι­κής κατάρ­ρευ­σης. Το άγχος του αυτό, επι­τει­νό­ταν μάλι­στα από την από­λυ­τη ανά­γκη για τον μισθό, ενό­ψει και των ιδιαί­τε­ρα αυξη­μέ­νων οικο­γε­νεια­κών δαπα­νών, λόγω των σπου­δών του υιού του, ήτοι του δεύ­τε­ρου ενά­γο­ντος, στην πόλη της Πάτρας και μακριά από την οικο­γε­νεια­κή εστία».

Η νομική προσέγγιση του Πρωτοδικείου

Με την από­φα­ση το δικα­στή­ριο κρί­νει ότι εργα­τι­κό ατύ­χη­μα, μετα­ξύ των άλλων, θεω­ρεί­ται και «η ασθέ­νεια που είχε ως συνέ­πεια την ανι­κα­νό­τη­τα προς εργα­σία (ή τον θάνα­το) του εργα­ζο­μέ­νου, που επήλ­θε σ’ αυτόν, όχι από βαθ­μιαία και προ­ο­δευ­τι­κή εξα­σθέ­νη­ση και φθο­ρά του οργα­νι­σμού του, ως εκ της φύσε­ως και του είδους της εργα­σί­ας ή άλλα, ξένα προς αυτήν οργα­νι­κά αίτια, αλλά από αιφ­νί­διο και απρό­βλε­πτο γεγο­νός, ξένο προς τον οργα­νι­σμό του παθόντος».

Ο πρό­ε­δρος ανα­φέ­ρει στην από­φα­σή του, πως στην συγκε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση διέ­δρα­μαν ασυ­νή­θεις συν­θή­κες, «ένε­κα των οποί­ων ο οργα­νι­σμός του παθό­ντος επλή­γη κατά τρό­πο ασυ­νή­θη σωμα­τι­κώς ή ψυχι­κώς, με απο­τέ­λε­σμα την πρό­κλη­ση της ασθέ­νειας, η οποία δια­φο­ρε­τι­κά, με την έλλει­ψη των ασυ­νή­θων αυτών συν­θη­κών, δεν θα επήρχετο».

Σύμ­φω­να με την από­φα­ση, ο εργο­δό­της, στο πλαί­σιο της υπο­χρέ­ω­σης πρό­νοιας, οφεί­λει να καθο­ρί­ζει και να λαμ­βά­νει τα κατάλ­λη­λα για την προ­στα­σία των μισθω­τών μέτρα. Εν προ­κει­μέ­νω όμως, «ο εργο­δό­της που, παρά την γνώ­ση ή την υπαί­τια άγνοια της κατά­στα­σης έντο­νου εργα­σια­κού στρες στην οποία βρί­σκε­ται εργα­ζό­με­νος, και παρά το γεγο­νός ότι είναι εμφα­νής η επί­δρα­ση του άγχους στην υγεία του, δεν λαμ­βά­νει τα κατάλ­λη­λα μέτρα για την προ­στα­σία του, ιδί­ως μέσω της εξά­λει­ψης των στρε­σο­γό­νων κατα­στά­σε­ων, και, εν προ­κει­μέ­νω, μέσω της απο­κα­τά­στα­σης της επι­κοι­νω­νί­ας και της βεβαιό­τη­τας για τις προσ­δο­κί­ες της εργα­σί­ας και τις δυνα­τό­τη­τες απα­σχό­λη­σης, ιδί­ως εν όψει των επι­κεί­με­νων αλλα­γών στην επι­χεί­ρη­ση, παρα­βιά­ζει την υπο­χρέ­ω­ση πρό­νοιας και ευθύ­νε­ται για την απο­κα­τά­στα­ση κάθε περιου­σια­κής και μη ζημί­ας που συν­δέ­ο­νται αιτιω­δώς με την παρά­νο­μη παράλειψη».

Ο κ. Γιαν­να­κά­κος τονί­ζει μάλι­στα, ότι «στο πλαί­σιο μιας νέας ευρω­παϊ­κής πολι­τι­κής ασφά­λειας, η οποία υπερ­βαί­νει την παρα­δο­σια­κή αντί­λη­ψη ‘στα­τι­κής’ πρό­λη­ψης ή αντι­με­τώ­πι­σης στα­θε­ρών, μετρή­σι­μων φυσι­κών μεγε­θών επι­κιν­δυ­νό­τη­τας (και αξιώ­νει από τον εργο­δό­τη να προ­βαί­νει σε εκτί­μη­ση των κιν­δύ­νων, να παρα­κο­λου­θεί τις επι­στη­μο­νι­κές εξε­λί­ξεις και να προ­σαρ­μό­ζει τα μέτρα στις δυνα­μι­κά μετα­βαλ­λό­με­νες ανά­γκες του περι­βάλ­λο­ντος εργα­σί­ας) δεν επι­τρέ­πε­ται πλέ­ον να αγνο­ού­νται τα επι­στη­μο­νι­κά δεδο­μέ­να για τη βλα­βε­ρή επί­δρα­ση του εργα­σια­κού στρες στην εργασία».

Ο δικη­γό­ρος Πανα­γιώ­της Μπου­μπου­χε­ρό­που­λος, που χει­ρί­στη­κε την υπό­θε­ση από την πλευ­ρά της οικο­γέ­νειας του άτυ­χου εργα­ζο­μέ­νου, σε δήλω­ση του τονίζει:

«Με την από­φα­ση αυτή του πρω­το­δι­κεί­ου Αθη­νών, εισέρ­χε­ται το εργα­σια­κό στρες στο φάσμα των επι­κίν­δυ­νων για την υγεία των εργα­ζο­μέ­νων παρα­μέ­τρων της εργα­σια­κής καθη­με­ρι­νό­τη­τας. Αξιο­ποιού­νται, όχι μόνο τα πορί­σμα­τα της επι­στή­μης που συν­δέ­ουν το εργα­σια­κό άγχος με συγκε­κρι­μέ­νες ψυχο­σω­μα­τι­κές παθή­σεις, αλλά κυρί­ως, τυγ­χά­νουν εφαρ­μο­γής οι ήδη υφι­στά­με­νες νομι­κές βάσεις που θέτουν το πλαί­σιο των εργο­δο­τι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων για την άμβλυν­ση των στρε­σο­γό­νων συν­θη­κών παρο­χής της εργασίας».

Πηγή www.news.gr

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -