Μποτιλιάρισμα στον Κηφισό

γρά­φει ο Μπλοκάκιος

Μπο­τι­λιά­ρι­σμα στη κάθο­δο του Κηφι­σού. Το πεντά­λε­πτο της δια­δρο­μής μεγε­θύ­νε­ται. Γίνε­ται μια ώρα και κάτι από τη ζωή μου αρκε­τά ψυχοφθόρα.

Μπο­τι­λιά­ρι­σμα στον Κηφι­σό. Κανο­νι­κά δεν θα έπρε­πε να είναι είδη­ση. Ειδι­κά τις πρω­ι­νές ώρες και αν οδη­γείς κοντά στο «λαι­μό του μπου­κα­λιού». Αλλά σήμε­ρα κάποιοι σκέ­φτη­καν τις ώρες της αιχ­μής να τοπο­θε­τή­σουν πλη­ρο­φο­ρια­κές πινα­κί­δες. Λες και δεν μπο­ρού­σαν να το κάνουν τη νύχτα ή τις πρώ­τες πρω­ι­νές ώρες που η κίνη­ση δεν είναι τόσο αυξημένη.

Κάποιοι το σκέ­φτη­καν, κάποιοι το απο­φά­σι­σαν, κάποιοι ταλαι­πω­ρή­θη­καν.

Απο­φά­σι­σαν χωρίς καμ­μιά κοι­νω­νι­κή ενσυ­ναί­σθη­ση ή του­λά­χι­στον αίσθη­ση πολι­τι­κής ευθύ­νης. Για­τί οι πολι­τι­κοί ιθύ­νο­ντες θα την πλη­ρώ­σουν στο τέλος. Για­τί αυτοί φαί­νο­νται, αυτοί είναι ανα­γνω­ρί­σι­μοι και για­τί σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση αυτοί είναι υπεύ­θυ­νοι που αφή­νουν κάποιους ανε­γκέ­φα­λους ή τυχάρ­πα­στους να ταλαι­πω­ρούν χιλιά­δες συμπο­λί­τες μας.

Κοι­τά­ζω γύρω μου τον κόσμο στην ανα­μο­νή. Αλλοι  το αντι­με­τω­πί­ζουν ψύχραι­μα, στω­ι­κά, άλλοi έχουν καβα­λή­σει παρα­νό­μως την ΛΕΑ (Λωρί­δα Έκτα­κτης Ανά­γκης), άλλοι κάνουν επι­κίν­δυ­νες στρα­βο­τι­μο­νιές στα κοντο­στα­μα­τή­μα­τα προ­σπα­θώ­ντας να αλλά­ξουν λωρί­δα, κορ­να­ρί­σμα­τα, εκνευ­ρι­σμός. Άλλοι χτυ­πούν ανυ­πό­μο­να τα χέρια στο τιμό­νι, συνο­μι­λούν με τους συνε­πι­βά­τες ή προ­σπα­θούν να ξεχα­σθούν με το ραδιόφωνο.

Τηλε­φω­νώ σε γνω­στό ραδιο­φω­νι­κό σταθ­μό. «Το είπα­με κύριε στις ενη­με­ρώ­σεις μας» μου λένε καθη­συ­χα­στι­κά. «Ναι αλλά το θέμα είναι ποιος ευθύ­νε­ται για αυτές τις απο­φά­σεις. Πρέ­πει να ελέγ­χε­τε την εξου­σία και όχι μόνο ενη­μέ­ρω­ση!» Νοιώ­θω μόνος στην Εθνι­κή και μπο­τι­λια­ρι­σμέ­νος. Που να βρεις το δίκιο σου!

Χιλιά­δες συμπο­λί­τες μας ταλαι­πω­ρού­νται και κανείς ανευ­θυ­νου­πεύ­θυ­νος δεν έχει βγει για μια συγνώ­μη. Δεν συζη­τά­με για την Τρο­χαία!  Συγνώ­μη αλλά έχω κάθε δικαί­ω­μα να αγα­να­κτώ. Χιλιά­δες άνθρω­ποι ταλαι­πω­ρού­νται δίχως λόγο για­τί η οργά­νω­ση και ο προ­γραμ­μα­τι­σμός μοιά­ζει άγνω­στη λέξη στη χώρα.

Σκέ­φτο­μαι το κοι­νω­νιο­λο­γι­κό προ­φίλ του μπο­τι­λια­ρί­σμα­τος. Εργα­ζό­με­νοι που τρέ­χουν για το μερο­κά­μα­το.  Επαγ­γελ­μα­τί­ες που τρέ­χουν για  τις δου­λειές τους παί­ζο­ντας με το χρό­νο. Άρρω­στοι που  πηγαί­νουν για εξε­τά­σεις στο για­τρό ή στο νοσο­κο­μείο. Επι­βά­τες που βιά­ζο­νται μήπως χάσουν το πλοίο στο λιμά­νι, το αερο­πλά­νο ή το λεω­φο­ρείο στα παρα­κεί­με­να ΚΤΕΛ. Περί­οι­κοι που θέλουν να μετα­βούν σε γει­το­νι­κά προ­ά­στεια, ηλι­κιω­μέ­νοι με τα προ­βλή­μα­τά τους, γονείς με τα παι­διά να κλαί­νε εκδρο­μείς, επι­βά­τες που επι­στρέ­φουν κου­ρα­σμέ­νοι από μακρι­νές δια­δρο­μές και «κολ­λά­νε» στα τελευ­ταία χιλιό­με­τρα. Άνθρω­ποι  με δια­φο­ρε­τι­κά προ­φίλ και προβλήματα.

Όλοι αυτοί θα υπο­μεί­νουν, θα νευ­ριά­σουν, θα ξεφου­σκώ­σουν μετά από λίγο.

Το πρό­βλη­μα του Κηφι­σού γενι­κά είναι γνω­στό. Μετά από το σκέ­πα­σμα του νοτί­ου τμή­μα­τος (που κι αυτό είναι συζη­τή­σι­μο) τίπο­τα άλλο δεν έγι­νε να αντι­με­τω­πι­στεί το πρό­βλη­μά του από του Ρέντη ως την Μεταμόρφωση.

Θυμά­μαι τον Χάρυ Κλυν. «Αυτή η χώρα δεν σώζε­ται με τίπο­τα!» Είναι έτσι όμως; Θα έπρε­πε να είναι έτσι;

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -